رَس ۾ ڇڏي رهاڻيون، ميڙو متو ڇڏيوسين،
دنيا ۾ جو ڪيوسين، ڪتو وتو ڇڏيوسين.
پوٺن تي پير ننگا، سڙندا رهيا پنڌن ۾،
اڄ ڇانوَ کي پيا ڳولهيون، ڪاڙهو تتو ڇڏيوسين.
گدرن، ونگن جي چوري، ننڍپڻ جي هئي شرارت،
گهر جا ڪڪڙ کنياسين، نه ڪِٿ ڪو وٽو ڇڏيوسين.
جِت ڪِٿ به جو مليو ٿي، ڍورن جيان چرياسين،
بازار ۾ چڻن ۽ بيهن چٽو، ڇڏيوسين.
ٽپ ٽاپ ٿي گهمياسين، ڪلهه قيمتي وڳن ۾،
اوڇڻ رهيو نه بوڇڻ، لوئي کَٿو ڇڏيوسين.
جي ڪو ڏيئي ٿوگاريون، موٽي نه تنهن کي ماريون،
اڄ ماٺ ۾ ٿا گهاريون، جهيڙو جهٽو ڇڏيوسين.
ماڻهن جا طعنا مهڻا، سر تي سٺم سدائين،
موٽي چوڻ ته منهن تي، گفتو گُٿو ڇڏيوسين.
اي ’عبد سنڌي‘ آسون، دل جون رهيون ئي دل ۾،
جنهن لئه نٿي سري سو، رانجهن رتو ڇڏيوسين.