گهڙي کن ترس مِٺا، اڃا ڳالهيون ڪي ڪجن،
سوا تو چين ڪٿي اکيون رتڙو ٿيون روئن.
رهيون جي روح ۾ اٿم، سڄڻ ڪنهن سان نه ڪيم،
رڳو توکي ٿو چوان، وڻن توکي نه وڻن.
منهنجن سورن کي سڄڻ، ڪڏهن تو ڪين ڏٺو،
منهنجو هي حال ڏسي، پيا جڳ وارا کِلن.
اهي ڳالهيون جي چوان، پرين ڪنهن سان نه ڪجان،
سڄڻ سانوڻ جون مندون، وري موٽي جي اچن.
ڪٿي آ ’عبد‘ اُهو، جنهن لا تون روئين پيو،
منهنجا همراز سڀئي، اچيو مونکان ٿا پڇن.