-
هر بار مون نڀايو تو ڪئي آ بيوفائي.
ڳالهيون وڏيون ٻڌاءِ، مونکي چريو بناءِ،
تنهنجي چئي لڳي مون تن من ڇڏيو لٽاءِ.
توسان رکي مون ياري پنهنجي عمر وڃائي.
تنهنجي ڪري او جاني، پنهنجو وطن ڇڏيوسين،
ڏيئي ڌڪا ٻين کي توسان هينئون گڏيوسين،
ڪهڙو قدر ڪيو تو، ڪهڙي ڪيئي چڱائي.
مونکي رڻن ۾ رولي، ڪهڙيون ڪيئي پڇائون،
بيدرد آهين دلبر ڪنهنکي ڏيان هي دانهون،
’عبد سنڌيءَ‘ جي ڇا لئه دلڙي اٿئي دکائي.