پيارا پرين پري کان، اکڙيون کڻي نهاريو،
ناز و ادا سان دلبر، ماڻا ڪري نه ماريو.
نيڻن سان تو نهاري، اهڙو ڪيو آ جادو،
بيوس بناءِ مونکي، دلڙي ڪري وئين قابو،
روئندو وتان رندن ۾ ويهي گهڙي گذاريو.
دنيا مان يار مونکي، ناهي ملي وفائي،
دل درد ماري دلبر، دم ڪيم ڪر جدائي،
آهيان اوهان جو آئون پنهنجو ڪري پڪاريو.
زلفن جون هي زنجيرون، ڪارين جون ڌار ڪاهون،
دم دم دوناليون ديدون، نازن ڀريون نگاهون،
سڪ ۾ وري سڪائڻ باهيون ايئن نه ٻاريو.
ڪهڙي طرح مان توکي ڳالهيون ڳُجهيون ٻڌايان،
لڙڪن سان نيڻ ڀريا، لڙڪن کي ڪيئن لڪايان،
مونکان نٿو تون وسرين ڪيئن ’عبد‘ ٿئي وساريو.