ڪهڙا ڪهڙا ڏک ڏٺاسين،
ساري ساري ٿڪجي پياسين.
پنهنجي پر ۾ پاڻ پچاءِ،
لوڪان ڪوسا لڙڪ لڪاءِ،
هاري هاري ٿڪجي پياسين.
محبت من ۾ مچڙو ٻاري،
ڌڻ ڏکن جا دل ۾ ڌاري،
چاري چاري ٿڪجي پياسين.
شام صبح ٿي پاتم جهاتيون،
توبن ساجن سکڻيون راتيون،
گهاري گهاري ٿڪجي پياسين.
پيار ۾ سريا مڻ سورن جا،
دل واڙي ۾ ڌڻ سورن جا،
واري واري ٿڪجي پياسين.
وِرهُه جڏهن ٿي تنهنجو وريو،
’عبد سنڌي‘ ٿي ٻارڻ ٻريو،
ٺاري ٺاري ٿڪجي پياسين.