موسم جا هي ڏسندي ماڻا،
ياد اچن ٿا پيار پراڻا.
ڌار گذارين ٿا اڄ مونکان،
ڪالهه هئاسين ساهه سيباڻا.
نينهن نڪورو پيار اڌورو،
دردن دل ۾ گهميا گهاڻا.
هرسو آهن خيال اوهانجا،
ڪين ڏسن ٿا هنڌ ۽ ٽاڻا.
هر هنڌ ويهي پيار ونڊيوسين،
ڪين رهيون ڪي ڀيڻيون ڀاڻا.
واٽ تڪيندي واجهايوسين،
خوب هئا سي لنگهه ۽ لاڻا.
مرڪي مرڪي مون به ڏٺو هو،
تو به کنيا هئا نيڻ نماڻا.
پرزا پرزا دلڙي آهي،
تنهن جا دلبر ڪهڙا ناڻا.
هاڻي ڳڙندا ڳوڙها ناهن،
اکين جا ٻئي ديپ اجهاڻا.
من هي محبت ۾ ويو ريجهي،
نفرت مان ڪجهه ڪين ٿو ڄاڻا.
’عبد سنڌي‘ اڄ ڇا پيو سوچين،
ماڻهو ناهن محبت هاڻا.