اوهان لئه هينئين ۾ ڇڏيم هنڌ ٺاهي،
اندر ۾ اوهانجي الله ڄاڻي ڇاهي.
اُتم ذات منهنجي، هُيم شان شاهي،
لڳو نينهن توسان، ويم سڀ وڏائي،
هلان ٿو مان هر ڪنهن اڳيان ڪنڌ جُهڪاءِ.
کيئڻ کيڻ کاڌا، لڳا زهر مونکي،
سوا تنهنجي گذري نٿو پهر مونکي،
منجهان ننڊ نيڻن، وئي موڪلاءِ.
ڏنا لوڪ طعنا، کلي پيو زمانو،
اوهان سان ملڻ، لئه ڪيم هر بهانو،
پٺيان مرضيون سڀ ڇڏيم تنهنجي لاهي.
سڀئي سيڻ ناتا، ۽ رشتا ٽٽي ويا،
مٺا مور ماڻهو اسان کان رُسي ويا،
مگر پو به توسان، اچان پيو نڀاءِ.
مِٺا ’عبد‘ کي تون، متان ڏيئين دوکو،
زماني ۾ هُل ۽ هلي ويندو هوڪو،
ايئن جي ڪندين پو منهنجو موت آهي.