محب مِٺا منٺار اويار، ڪر ڪو مونتي ڦيرو فضل جو،
سمهندي سمهندي عمر وڃايم،
ڪونه ويهي مالڪ ريجهايم،
هاڻ روئان زارو زار او يار،
ڪر ڪو مونتي ڦيرو فضل جو.
جام جڏيءَ کي ڏيو صحبت جو،
منڌ پياريو ڪو محبت جو،
جانب جيءُ جيار او يار،
ڪر ڪو مونتي ڦيرو فضل جو.
هوت پنهل ڏي هلڻو آهي،
سور نه ڪنهن سان سلڻو آهي،
ٻئي ڏانهن ناهي نهار او يار،
ڪر ڪو مونتي ڦيرو فضل جو.
’عبد سنڌي‘ اُٿ رب ريجهاءِ،
عمر اجائي ڪين وڃاءِ،
روئي رات گذار او يار،
ڪر ڪو مونتي ڦيرو فضل جو.