هجن پر ته توڏي اڏامي اچان ها،
پکي ٿي اوهانکي سويلو پُڄان ها.
مٺا بيوسي بيوفائي نه سمجهو،
پڄي وس ته هڪڙو نه ڀيرو ڀڃان ها.
ٻيو سڀ ته گهُورن سان گهاءِ ڦري وئين،
رهيو سر ملڻ لئه مِٺو ڪيئن ڪيان ها.
اسان ڏي اچڻ جي ڪريو ها عنايت،
ٻڌي ڇير پيرن اڳيان تو نچان ها.
سوا تنهنجي ڪهڙي آ ڪم جي حياتي،
نه پنهنجو ڪرين ها ته پو ڪيئن بچان ها.
اٿم آس تنهنجي هٿان ئي مرڻ جي،
لڳن تير نظرون، مري پو پوان ها.
چڱو ٿيو اچي ’عبد‘ احوال وَرتئين،
پيو منجهه سورن کِجان ۽ کَپان ها.