-
جي ميدانن ۾ مرد اچن، ۽ بزدل ٿي سي ڪين ڀڄن،
جي پورا ڪن ٿا ٻول وچن، جي ناتو نينهن نڀائين ٿا.
جي لڄن جا لڄپال اٿئي، جي مائن ڄڻيا لال اٿئي،
جي ڏيندا وٺندا حال اٿئي، جي کير ولوڙي کائين ٿا.
جي دشمن پنهنجو خوب سڃاڻي، سامهون بيٺا سينو تاڻي،
ڪين وڪاڻا ڪنهن پر ناڻي، ڪين ڪڏهن ڪيٻائين ٿا.
جي سارنگ سوري مينهن وسائينِ، هر ڪنهن کي ٿا پنهنجو ڀانئينِ،
راڻو روح منجهاران ڳاءِ، رُٺل کي ريجهائين ٿا.
سنڌوءَ پوڇڙ وارا ماڻهو، اکڙين جا هي تارا ماڻهو،
ڪيٽي کاري وارا ماڻهو، مهمانن کي ڀانئين ٿا.
(آٿرڪي ۾ جيڪا مهمان نوازي ٿي ان کان متاثر ٿي لکيل.)