موٽي آيون مندون، تون نه آئين وري،
ڪيئن اوهان جي، اسان کان سوا آ سري،
چئو ڀلا ڪيئن اسان پنهنجي دلڙي پليون،
تنهنجون محبت ڀريون، ڳالهيون ڪنهن سان سليون،
سي ته ڳالهيون ڳڻي، ڳاهه ٿيندس ڳري.
واءُ ڪهڙو وريو، ٿي جدائي وئي،
سور ڏيندي صنم، سج سوين ويا لهي،
ڏيل سارو ڏکن ۾ ويو آ ڏري.
ڪالهه تنهنجون پرين هت پچارون ڪيم،
اڄ به تنهنجي اچڻ جون اميدون اٿم،
جي تون ايندين مِٺا هانوَ پوندو ٺري.
زندگي آ زهر ’عبد‘ پيئندا وتون،
هاڻ جاني ايئن، جڳ ۾ جيئندا وتون،
منهنجون ڳالهيون ڪجان جي وڃان مان مري.