اي سونهن ڀريا ساجن، ايئن منهن نه مٽيندو ڪر،
ڪا مهل ڏسي ڪنهن دم، دل ساڻ گڏيندو ڪر.
جنهن وقت پرين توکي، ٿو ٻانهن وٺي جهليان،
تنهن وقت وجهي ڀاڪر، ڪو قرب ونڊيندو ڪر.
گڏ منهنجي رقيبن سان، ڇو يار گهُمين ٿو تون،
ٻيا سور ڀلي سڀ ڏي اهڙو ته نه ڏيندو ڪر.
هي’عبد سنڌي‘ تو لئه، ٿو روز هنجون هاري،
تون پاڻ اچي تنهن کان، ڪو حال ته وٺندو ڪر.