مِٺا منهنجون اکيون جر هارين ٿيون،
مندون توکي ملهاريون سارين ٿيون.
هليئين ڪهڙو سڄڻ مونسان سانگ ڪري،
وئين ويڙهو سندم ڀڙ ڀانگ ڪري،
ٻري ڏيل ويو ٻُڪيون ٻارين ٿيون.
رنو آهي اکين رت نير وهيو،
تنهنجي هجر فراق فقير ڪيو،
تون موٽ جدايون مارين ٿيون.
اڄ ’عبد‘ اکين ۾ جايون ڪيو،
هت گڏجي ويهڻ جون وايون ڪيو،
نه ته ڳالهيون اندر ڳجهه ڳارين ٿيون.