تون نه آئين وري، تنهنجون يادون وريون،
ساهه سانڍي رکيم، ڳالهه ڪنهن سان ڪريون.
تو ملڻ جا هزارين، دلاسا ڏنا،
تو جي ٻولون ڪيون، ڪين تو کان پريون.
سور تنهنجي سڄڻ، سنڌ ساڙي ڇڏيا،
برهه ڀڙڪا ٿيا بُت، ۾ باهيون ٻريون.
دل کسي تون ويئن، در تي دانهيم اچي،
تو ڪري پو ڇڏيون، بند در ۽ دريون.
’عبد‘ توکان پرين چاهتون ٿو گهري،
هر دفعي جي سريون، بدنصيبيون سريون.