جدائيءَ جا اِهي ڏينهڙا، وڃي ٻئي پاڻ روئنداسين،
ڳڻي ڳالهيون هنجون هاري، رڳو پيا سور چرنداسين.
پياسو هي جنم منهنجو، مِٺا ڪيسين ڀلا رهندو،
ڪڏهن ويندو وڇوڙو هي، ڪڏهن ڙي يار ملنداسين.
هُجت ۾ پاڻ ٻئي هر هر، وڙهي پرچي وياسين ٿي،
پري توکان صنم ٿي پو، وڃي ڪنهن ساڻ وڙهنداسين.
ڏکن ۽ ڏاکڙن کانپوءِ، وڃي مَس مَس مليا هئاسين،
مگر هي لوڪ ساڙولو، وري سورن ۾ سڙنداسين.
وڇوڙي وڍ ڏنا آهن، جسم جهوري وڌو آ تو،
اهي دانهون ڏبيون توکي، ٻئي ڪنهن کي نه چونداسين.
گذارو ’عبد سنڌيءَ‘ جو ڏکن سان ٿي ويو آهي،
پرين تون خوش هجين پيارا دعائون دل سان ڏينداسين.