اکڙين جو آرام کڻي وئين، اکڙين سان اٽڪاءِ اکيون،
اکڙيون سانوڻ مينهن وسن ٿيون، سي ته اچي سمجهاءِ اکيون.
اکڙين کي سِڪ آهه اوهانجي، روز ڏسن ٿيون راهه اوهانجي،
موج ڀرئي مهراڻ جيان ٿيون، پلٽن سي پرچاءِ اکيون.
گهٽ ۾ گهٽ ڪو دوست دلاسو، دل کي ڏيندا روز وڃو،
روز اچان ٿو روز وڃان ٿو، در تي تنهنجي پاءِ اکيون.
’عبد سنڌي‘ هي آهي اوهانجو، يار قبولين يا نه قبول،
لالڻ ٻئي سان لائيان ڪيئن جو، ويٺيون توسان لاءِ اکيون.