او دل جا گهُريا، ڪر پيار پرين،
ڪڏهن يار ڪندين، گفتار پرين.
هنيئي قرب سندا، زنجير مِٺا،
ڪيو دردن آ، دلگير مِٺا،
وهيا نيڻن مان، اڄ نير مِٺا،
ڪر درشن جو اقرار پرين.
تنهنجا خواب ڏٺم، هيڻا حال ٿيم،
ڪئين پانڌي پڇيم، ڏس ڪونه مليم،
توکي پاند وڌم، ۽ منٿون ڪيم،
ته به يار ڏنئي آزار پرين.
تنهنجي ’عبد‘ کي آهي، تات مِٺا،
روئان ڏينهن سڄو، پوي رات مِٺا،
ڏنئي سور مونکي، سوغات مِٺا،
ايڏو ظلم نه ڪر سرڪار پرين.