لکئي لوح قلم جي نظر ٿي وياسين،
ڏکن ڏوجهرن ۾ گذر ٿي وياسين.
کڻي هٿ ۾ سونگي، ٿي اُڇليئون اسانکي،
اروڙيءَ پيل ڪو بصر ٿي وياسين.
رڳو سنڌ هڪڙي گهريسين اوهانکان،
سموري حياتي حشر ٿي وياسين.
چيائون حسينن کان ڏنگجي نه پئين تون،
خبر هئي مگر جي خبر ٿي وياسين.
لتاڙي لتاڙي چري مال جنهنکي،
ڪنڌيءَ تي ڦٽل ڪا ڇٻر ٿي وياسين.
صدين کان سدائين لٽيو خوب ڌارين،
اسين ڄڻ ته ٺٽو ننگر ٿي وياسين.
ادب ۾ مليو مان آهي اسانکي،
اڙي ’عبد سنڌي‘ امر ٿي وياسين.