تنهنجو آئون آهيان راڻو،
۽ تون منهنجي آهين راڻي.
ساٿي پنهنجا ميلا ٿيندا،
درد وڇوڙا دور ٿي ويندا،
رهندي پنهنجي اَمر ڪهاڻي.
پيچ پريت ۾ پختو پاءِ،
پيارا پنهنجو پيار ملهاءِ،
پنهنجي آهي پريت پراڻي.
لوڪ سمورو ويري آهي،
تنهن سان پنهنجو ڪو ڪم ناهي،
پنهنجو سائين آهي ساڻي.
’عبد‘ اوهان لئه دل ٿي تانگهي،
آءُ اسان ڏي جڳ اورانگهي،
ٿيندي ناهي پيار پُڄاڻي.