اکيون آهن توسان اٽڪيون،
دل پئي دانهون روز ڪري.
دوست اوهان جي نينهن نوايو،
هاڻ مٺي دل سور چري،
دل پئي دانهون روز ڪري.
ويئي اوهان جي ڪيئن سري آ،
منهنجي مٺڙا ڪانه سري،
دل پئي دانهون، روز ڪري.
پنهنجو پيارا پيار امر آ،
مونڏي اچ تون پير ڀري،
دل پئي دانهون، روز ڪري.
’عبد‘ اوهانجي عشق اُجاريو،
پل نه مٺا ٿي هاڻ پري،
دل پئي دانهون روز ڪري.