آ دين سنڌ ايمان سنڌ، دک درد جو درمان سنڌ،
قعبو سندم قبلو سندم، ۽ منهنجي آ پهچان سنڌ.
ڪيٽي بندر سکر ننگر، ڍٽ ڪوٽڏيجي لاڙ سر،
موهن دڙو ڪاڇو ۽ ٿر، مٽجي نه ڪو نيشان سنڌ.
ويڙها ونگڙ، ٻٻرا ڍنگهر، سائون سڱر کارا کٻڙ،
ڇورا ڇٻڙ موڙي مڃر، وارين ولر ميدان سنڌ.
هڪ ٿي ڪجي هچي مچي، جهنڊو لڳي ڪهاڙي کڄي،
ڀيرون وڄن دشمن ڀڄن، موذي مرن مروان سنڌ.
شاديون ٿين ميلا مچن، راڳي اچن ۽ راڳ ڪن،
پُٽ پرڻجن مائون نچن، مارو ٿين مستان سنڌ.
سرتيون سڄر سونهن ۾ سٻر، مارو سکر ڪانهي ڪسر،
ويهي ڇٻر ور جي پچر ڪن نينهن جو وڌ مان سنڌ.
منهنجو ڌرم منهنجو ڀرم، منهنجو مرڻ منهنجو جنم،
منهنجو ڪفن منهنجو دفن، تون منهنجو سڀ سامان سنڌ.
توکي ڏسان رهتي دنيا، ڀل مان هُجان يا نا هجان،
تنهنجي جياپي لئه ڏيان سرجو نه مون ارمان سنڌ.
’عبد سنڌي‘ ٿو سڏائي، پاڻ پيو پنهنجو ملهاءِ،
توڙ پيو توسان نڀاءِ، تنهنجو نگهبان سنڌ.