شهر تنهنجي مان نِڪري وياسين، شايد توکي وسري وياسين،
ڪاغذ تان ڄڻ اکرن وانگي، دل تان تنهنجي اُتري وياسين.
لِڪ ڇپ جو هي پيار نه هوڪو، پيار پڙاڏو ڏيهه ٻُڌو ٿي،
دشمن بيٺا دنگ جهلي، هي عشق درياهه هو اُڪري وياسين.
ڪانه خبر پئي توکان دلبر، جهٽ پٽ ٿيندي هينئن جُدائي،
واءُ وڇوڙي جو ڪو وريو، ورهه ٿيا جو وڇڙي وياسين.
هاڻي تو وٽ پيار اسانجو، پڙهيل ڄڻڪ ڪتاب هُجن،
پيار پچارون توکان وسريون، ماضي هئاسين گذري وياسين.
تنهنجي اوچي ذات اُچو تون، منهنجي آهي ذات فقير،
رسمن جي ٻئي ور چڙهياسين، ’عبد سنڌي‘ پو وکري وياسين.