ٻيا غم سڀ ويا وسري، اوهانجو غم حشام آهي،
اوهانجي يادگيريءَ کانسوا، هڪ دم حرام آهي.
نه روزن ۽ نمازن جي اچي ٿي يادگيري ڪا،
ملامت لوڪ ساري جي، مليو مونکي انعام آهي.
نڪي دارون سوا دلبر، نڪي ڪم ڪن دعائون ٿيون،
اوهانجي عشق اڪبر کي، سڄڻ منهنجو سلام آهي.
ڪٿي توکي وڃي ڳولهيان، آهين هر جاءِ جلوه گر،
نظر جيڏانهن به ٿو ڦيريان، مڙيئي تنهنجو مقام آهي.
رڻن ۾ پاڻ ڇو روليان، پئي ٿو منجهه پرين ڳولهيان،
الانسان سري وانا سره، ڪهيل تنهنجو ڪلام آهي.
ڪڏهن من ٻاجهه پونئي بس، اچي تو سار منهنجي ڪا،
ته ڪو هي ’عبد سنڌي‘ ڀي تنهنجي در جو غلام آهي.