اسان کي اسان جي وڏڙن ملايو
مُنھنجي ماءُ هڪ بھترين عورت هُئي، هُوءَ سدائين ڏکئي وقت ۾ مون ساڻ هوندي هُئي، مُنھنجي لاءِ سڄي زندگيءَ ۾ دعا جو در هُئي.
جڏهن هُوءَ ڏاڍي بيمار ٿي تہ مُنھنجي وڏي ڀيڻ کي تازو ٻار ڄائو هو ۽ مُنھنجي ڀاءُ جي شاديءَ کي ڪو گهڻو وقت نہ ٿيو هو، مون وٽ وقت هو ۽ اهو مون ماءُ جي خدمت ڪرڻ ۾ گذارڻ، پنھنجي لاءِ هڪ اعزاز سمجهيو.
هاڻي جڏهن هُوءَ وڃي چُڪي هُئي تہ مان الاءِ ڪٿي گم ٿي وئي هُئس. ”مان هاڻي ڇا ڪنديس خدا؟“ مون سوچيو ۽ پنھنجي اندر کي خالي محسوس ڪيو. مُنھنجي ڀاءُ جو هٿ پنھنجي زال جي هٿ ۾ هو ۽ مُنھنجي ڀيڻ، پنھنجي ٻارڙي کي هنج ۾ کنيو بيٺي هُئي.
مان اڪيلي ويٺي هُئس. مُنھنجي شديد ڏُک جي محسوسات ڪنھن کي بہ نہ هُئي. مُنھنجي ماءُ مُنھنجي بھترين ساهيڙي هُئي. اسين گڏجي ماني تيار ڪندا هُئاسين، مان کيس ڊاڪٽر ڏي وٺي ويندي هُئس، ساڻس پنڌ ڪندي، اسين جام ڪچھريون ڪندا هئاسين. هاڻي سندس سفر پورو ٿيو هو ۽ مان اڪيلي هُئس.
اوچتو لڳم تہ دروازو کُليو ۽ فرش تي تڪڙن قدمن جو آواز اُڀريو. ڪُجهہ لمحن ۾ ئي مون هڪ نوجوان ڏٺو، جنھن جون اکيون ڳوڙهن سان تَر هيون، هُو مُنھنجي ڀرسان اچي ويٺو ۽ ڀڻڪندي چيائين، ”مون کي دير ٿي وئي...“ ڪُجهہ لمحا ترسي چيائين، ”جڏهن هن جو نالو ’ميري‘ هو تہ پوءِ سڀ کيس ’مارگريٽ‘ ڇو پيا سڏين؟“
مون ڀڻڪيو، ”ڇاڪاڻ تہ سندس نالو ’مارگريٽ‘ هو، کيس ڪوبہ ’ميري‘ نہ سڏيندو هو.“ مون کي حيرت پئي ٿي تہ هي اجنبي، مُنھنجي ڏُک ونڊائڻ مھل ڪھڙيون عجيب ڳالھيون پيو ڪري.
”هن جو نالو ميري پيٽرس هو.“ هن ضد ڪيو.
”نہ اهو صحيح ناهي.“ مون ورندي ڏني...
اوچتو ڄڻ کيس ڪو خيال آيو. هن پُڇيو. ”هي لوئرن چرچ ناهي؟“
”نہ... اهو تہ روڊ جي هُن پار آهي.“
هاڻي اهو واضح ٿي ويو هو تہ نوجوان ڪنھن غلط تدفين تي آيو هو. سندس صورت ڏسي، الاءِ ڇو مون کي کِلَ اچي وئي، هُو ايڏو مُنڌل هو. تعزيت ڪندڙ مون کي حيرت سان ڏسڻ لڳا، مون کي کِلندو ڏسي، هُو بہ کِلڻ لڳو، مون کي لڳو ڄڻ امان بہ اسان کي ڏسي رهي هجي ۽ اسان ساڻ گڏ کِلي رهي هجي.
تدفين ٿيڻ کان پوءِ اسين پارڪنگ طرف وڃي رهيا هئاسين تہ هُن مُرڪندي چيو، ”سڄو شھر اسان بابت پيو ڳالھيون ڪري، مان تہ پنھنجي ماسيءَ جي جنازي ۾ شرڪت نہ ڪري سگهيس. ڇا اسين... ڪافيءَ جو ڪوپ پِي سگهون ٿا؟“
مون هائوڪار ڪئي.
هڪ سال کان پوءِ اسان جي شادي ٿي وئي ۽ هن ڀيري اسين ٻئي هڪ ئي وقت تي صحيح جاءِ تي پھتا هئاسين. خدا مون کي منھنجي ڏک جي گهڙيءَ ۾ خوشي ۽ کِل موٽائي ڏني هئي. هاڻي اسان پنھنجي شاديءَ جي ٻاويھين سالگره ملھائي رهيا آهيون. جڏهن بہ ڪير اسان کان پڇندو آهي تہ اسين ڪيئن ملياسين تہ منھنجو مڙس کِلندي چوندو آ، ”هِن جي ماءُ ۽ منھنجي ماسيءَ... اسان کي پاڻ ۾ ملايو. اسان جي وڏڙن اسان جو رشتو ڪرايو.“