محبتن جو ذائقو بہ ڪيڏو نہ عجيب هوندو آهي
ھُوءَ بي انتھا سھڻي ھئي ۽ سندس چاھيندڙن جو ھڪ وڏو تعداد رڳو ھن سان ڪجهہ جملن ڳالھائڻ لاءِ آتو ھو. جڏھن تہ ھُو شخص ھڪ عام انسان ھو. جنھن تي ڪنھن بہ خاص ڌيان نہ پئي ڏنو. دعوت جي پڄاڻيءَ تي اُن شخص کيس ڪافي پيئڻ جي دعوت ڏني. جيڪا کيس ڏاڍي عجيب لڳي. ھوءَ سدا ملوڪ ڇوڪري، جنھن جي مداحن جو تعداد بي انتھا ھو، تنھن کي پنھنجي طبيعت جي نرميءَ جي ڪري، ھُن جي دعوت کان انڪار ڪرڻ خراب لڳو ۽ ھُو ٻئي ھڪ ڪافي ھائوس ۾ اچي ويٺا.
ڇوڪرو، ڳالھائڻ کان لھرائي رھيو ھو ۽ سندس گهٻراھٽ جي ڪري ڇوڪريءَ کي بيچيني ٿي رھي ھئي. ھن اندر ۾ سوچيو ’ھِتي ويھڻ کان تہ چڱو آھي تہ مان پنھنجي گهر ھَلي وڃان.‘
ڪافي سَروِ ٿيڻ کان پوءِ، ڇوڪري بيري کي سڏ ڪيو ۽ چيائين ”ٿورو لوڻ ملندو؟ مون کي پنھنجي ڪافيءَ ۾ وجهڻو آھي...“
آواز مٿانھون ھو. ڪافي ھائوس ۾ ويٺل ھر ماڻھوءَ ڇوڪري کي گهُوري ڏٺو. لوڻ جو گهُرڻ ڪيڏو نہ عجيب ھو. ڇوڪري جو منھن ڳاڙھو ٿي چڪو ھو، پر بيري جي لوڻ کڻي اچڻ کان پوءِ ھُن اُھو پنھنجي ڪافيءَ ۾ وڌو ۽ پيئڻ لڳو. ڇوڪري حيران ٿي وئي. ھن تعجب وچان ڇوڪري کان پڇيو ”اِھا تنھنجي ڪھڙي عادت آھي؟“
”مان جڏھن ننڍڙو ھئس، تہ اسان جو گهر سمنڊ جي ڪناري تي ھوندو ھو.“ ڇوڪري وراڻيو، ”مون کي سمنڊ ۾ کيڏڻ وڻندو ھو، سمنڊ جو ذائقو وڻندو ھو، سمنڊ جي پاڻيءَ ۾ اھڙو ئي ذائقو ھوندو ھو. جيڪو لوڻياٺي ڪافيءَ ۾ ھوندو آھي. ھاڻي مان جنھن وقت بہ لوڻياٺي ڪافي پيئندو آھيان تہ سدائين پنھنجي ننڍپڻ کي ساريندو آھيان. مون کي پنھنجو شھر ياد ايندو آھي. جنھن کي مان ڏاڍو ياد ڪندو آھيان. مون کي پنھنجا مائٽ ياد ايندا آھن، جيڪي اڃا بہ اتي رھن ٿا.“ اھو سڀ چوندي، ڇوڪري جون اکيون ڳوڙھن سان ڀرجي ويون.
ڇوڪريءَ جي اندر ۾ ڄڻ وڍَ پئجي ويا. ھُن سوچيو ’ھِن جي اندر ۾ احساسن جي ڪيڏي نہ سچائي آھي. ھي تہ دل جي گھرائيءَ سان سوچي ٿو. ھڪ مرد جيڪو پنھنجي گهر کي ياد ڪندي ڳوڙھا ڳاڙي سگهي ٿو، تنھن کي پنھنجي گهر جو ڪيڏو نہ خيال ھوندو! ھي ڪيڏو نہ ذميدار ماڻھو ھوندو.‘ اِھو سڀ سوچيندي ھُن پنھنجي باري ۾ ڇوڪرَي سان ڳالھائڻ شروع ڪيو، پنھنجيون ڳالھيون... پنھنجي ننڍپڻ جون ڳالھيون، پنھنجي ڳوٺ ۽ پنھنجي خاندان جون ڳالھيون.
اھا ڪچھري ڏاڍي حسين ھئي ۽ سندن ڪھاڻيءَ جي بھترين شروعات ھئي. ھاڻي ھُو ملڻ لڳا ھيا ۽ ڇوڪريءَ ڄاتو ھو تہ ھي اُھو ئي ڇوڪرو آھي. جيڪو سندس سوچ کي مڪمل نموني سان سمجهي سگهي ٿو. ھن ۾ برداشت جي سگهہ آھي. دل جو نرم آھي. خيال رکندڙ آھي، ۽ ھن جي محبت ۾ گرمي آھي. ھو اھڙو تہ حسين انسان آھي، جنھن جي غير موجودگي روح کي گهائي وجهي ٿي. ڇوڪريءَ کي، ڇوڪري جي لوڻياٺي ڪافيءَ شڪر گذار بڻائي ڇڏيو ھو. ھوءَ شڪر گذار ھئي ان ساٿ جي، جيڪو کيس ان ڪافيءَ وسيلي نصيب ٿيو ھو. ھاڻي تہ ڪھاڻي پرين ۽ شھزادين جي ڪھاڻين وانگر ھئي. ھڪ شھزادَي، شھزاديءَ سان شادي ڪئي ۽ ٻئي خوش گذارڻ لڳا.
ھوءَ جڏھن بہ ھُن جي لاءِ ڪافي ٺاھيندي ھئي تہ اُن ۾ لوڻ ضرور وجهندي ھئي، ڇاڪاڻ تہ ھوءَ ڄاڻندي ھئي تہ کيس لوڻياٺي ڪافي ڏاڍي پسند آھي.
چاليھہ سال گذري ويا. مڙس وفات ڪئي ۽ پنھنجي زال لاءِ ھڪ خط ڇڏي ويو ”منھنجي مِٺي! مھرباني ڪري مون کي معاف ڪر، معاف ڪر، ڇاڪاڻ تہ منھنجي توسان گذاريل سڄي حياتي ڪوڙ ھئي. جيتوڻيڪ مون توسان صرف ھڪڙو ڪوڙ ڳالھايو ھو.... لوڻياٺي ڪافيءَ جو... توکي ياد آھي تہ جڏھن اسين پھريون ڀيرو مليا ھياسين.... توسان ملڻ مھل مان ايڏو گهٻرايل ھئس جو مون کي بيري کان کنڊ گهرائڻي ھئي ۽ گهٻراھٽ وچان مون ھُن کي لوڻ چئي ڇڏيو ھو. ھاڻي اُن ڳالھہ کي مَٽائڻ منھنجي لاءِ ڏاڍو ڏکيو ھو، سو مان بہ اڳيان وکون کڻندو ويس. مون کي ڪڏھن بہ ائين نہ لڳو ھو تہ اھو ڪو اسان جي ملڻ جو شروعاتي طريقو ھوندو. پنھنجي زندگيءَ ۾ مون الاھي ڀيرا اھا ڪوشش ڪئي تہ توکي سچ ٻڌايان، پر مون کي ڏاڍو ڊپ ٿيندو ھو، ڇاڪاڻ تہ مون پنھنجي اندر ۾ اھو واعدو ڪيو ھو، تہ مان توسان ڪوبہ ڪوڙ نہ ڳالھائيندس، ۽ ھاڻي جڏھن مان مري رھيو آھيان تہ مون کي ڪنھن بہ شيءِ جو خوف ڪونھي ۽ مان توکي سچائي ٻڌائڻ چاھيان ٿو تہ مون کي لوڻياٺي ڪافي صفا پسند ناھي. ڪيڏو نہ خراب ذائقو آھي، پر مان سڄي حياتي اِھا پيئندو رھيس، ڇاڪاڻ تہ تنھنجي ھٿن جي ڪنھن بہ شيءِ پيئڻ کان مون کي ڪڏھن بہ نھڪار نہ ڪرڻي ھئي. توکي پنھنجو پاڻ سان رکڻ منھنجي حياتيءَ جي سڀ کان وڏي خوشي ھئي. جي مون کي ٻي حياتي ملي نہ، تہ بہ توکي ڄاڻڻ گهرندس ۽ سڄي حياتيءَ جو ھڪ ھڪ پَل توسان گهارڻ گهُرندس. ڀلي پوءِ ڇو نہ مون کي سڄي عمر اھڙي لوڻياٺي ڪافي پيئڻي پوي.“
سندس ڳوڙھن، خط کي آلو ڪري ڇڏيو ھو.
ھڪ ڏينھن ڪنھن اُن عورت کان پڇيو ”لوڻياٺي ڪافيءَ جو ذائقو ڪھڙو ھوندو آھي؟“
اکين ۾ لُڙڪ ۽ مُکَ تي مُرڪ پکيڙيندي هُن وراڻيو ”جيڪي محبت ڪندا آهن، انھن کي ان ذائقي جي خبر هوندي آهي ۽ پڪ سان اهو بھترين ذائقو آهي.“