مان اوهان لاءِ دعاڳو آهيان
قطار ۾ مون کان اڳيان ڪي ٽي چار ماڻھو هُئا. سمجهيم تہ اڳيان سرڪڻ ۾ ڪُجهہ دير لڳندي، تنھن ڪري مون بئنڪ جي ڀتين تي لڳل ٽيليويزنن تي کاڌي جي ترڪيبن جا مختلف پروگرامَ ائين ئي ڏسڻ شروع ڪيا. اندر بئنڪ ۾ ڪوبہ آواز نہ هو ۽ مون لاءِ اهو سڀ ڏاڍو سولو هو تہ مان هيٺان لکيل ٽِڪر پڙهندو وڃان. مون کي ڏاڍو مزو پئي آيو، مُنھنجو ڪنھن خاص شئي تي ڌيان نہ هو، بس پنھنجي واري جو منتظر هُئس.
ڪُجهہ لمحا گذريا تہ مُنھنجي بلڪل اڳيان واري هڪ سنهڙي سيپڪڙي ڪراڙي عورت، جيڪا هاڻي قطار ۾ پھريون نمبر هُئي. هڪ کڙڪيءَ ڏانھن وڌڻ شروع ڪيو. لڳو پئي تہ کيس پنھنجي ڪم مڪمل ڪرڻ جي تڪڙ هُئي، جيئن ئي سندس اڳيان وارَي، جاءِ ڇڏي تہ هُوءَ هڪدم اتي پھچي وئي. سندس چُرپُر ۾ مون کي اهو گراهڪ ڏسڻ ۾ اچي ويو، جيڪو اسان ٻنھين جي بلڪل اڳيان هو. سندس مُنھن ڪائونٽر ڏانھن هو ۽ مان رڳو هن جا اڇا وار ۽ ڳاڙهي قميص ڏسي سگهيو هُئس.
مون ٻُڌو تہ هن، کڙڪيءَ پار، ملازم کي گهري، مضبوط آواز ۾ چيو ”ڀلائي هُجئي... مان تولاءِ دُعاڳو آهيان“ ۽ اندران کڙڪيءَ مان ڪنھن کيس وراڻيو، ”تو وٽ بہ ڀلائي هُجي هيرالڊ.... وري ايندڙ هفتي ملنداسين.“
مُنھنجي اڳيان اُٻھري ڪراڙيءَ وري حرڪت ڪئي ۽ هيرالڊ جي ڇڏيل جاءِ وٺڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي. کيس ايتري تہ تڪڙ هُئي، جو هن ذري گهٽ هيرالڊ کي ٽڪر هنيو هو. هُوءَ جيئن ئي سندس ڀرسان لنگهي تہ هيرالڊ سنئون سڌو مون ڏانھن نھاريو. سندس اکيون نڀُور ڪاريون، چمڪندڙ ۽ اندر ۾ لھي ويندڙ هيون. بنا ڪنھن وقت وڃائڻ ۽ هٻڪ جي هن مون کي چيو، ”توهان هڪ حسين شخص آهيو سائين“ مون کي سندس جملي حيران ڪري ڇڏيو هو پر سندس لھجي جي گرمي ۽ خلوص ڀرپور هو.
مون ڄڻ ڀُڻڪيو، ”ڇو؟... مھرباني سائين“ ۽ هڪدم سندس هٿ ملائڻ لاءِ اڳتي وڌيس. مون تہ اهو بہ ڪونہ ڏٺو هو تہ هُو لٺ جي سھاري سان هلي رهيو هو. هن پاڻ سنڀاليندي، پنھنجي لٺ، کاٻي هٿ ۾ منتقل ڪئي ۽ ساڄو هٿ گرمجوشيءَ سان مون ساڻ ملايائين.
سندس اکين مُنھنجي اکين کي ڇڏيو ئي نہ پئي ۽ هن وري چيو، ”مان اوهان لاءِ دُعاڳو آهيان.“ اهو سڀ ايڏو تڪڙو ٿيو، جو مون کي سمجهہ ۾ ئي نہ آيو. مون تہ بس اهو ڏٺو تہ هن مُنھنجو هٿ ڇڏڻ کان پوءِ قطار ۾ بيٺل، هڪ ٻئي شخص سان هٿ ملايو ۽ کيس بہ چيائين، ”مان اوهان لاءِ دُعاڳو آهيان.“
مان جڏهن دريءَ وٽ پھتس تہ پنھنجن خيالن ۾ هئس ۽ مون کي دريءَ پريان ويٺل ملازم جو آواز بہ ڏاڍو جهيڻو ٻُڌڻ ۾ آيو... ”مان اوهان جي ڪھڙي مدد ڪيان!“
هوڏانھن هيرالڊ، قطار ۾ هڪ هڪ سان ملندو، اڳتي وڌي رهيو هيو ۽ هيڏانھن مون ملازم عورت سان بئنڪ جا معاملات طئہ ڪيا. هي شخص هڪ جملي ۾ مون کي هڪڙو سادو تحفو ڏئي ويو هو. سندس وجود ۾ خلوص هو... قرب هو. هُو تہ چئن سالن جي ان حسين ٻار جيان هو، جيڪو ڪنھن وٽ بہ وڃي سگهي ٿو ۽ ڪنھن کي بہ پاڻ سان راند رهڻ لاءِ راضي ڪري سگهي ٿو.
مون يڪو پاڻ تي ويٺي سوچيو، اسين ائين ڇو نہ ڪندا آهيون. اسين پنھنجي معصوميت هيرالڊ وانگر بچائي ڇو نہ رکندا آهيون؟ هن ڪُجهہ بہ نہ پئي ڪيو. بس رڳو انساني رشتي ۾ خيال رکڻ جي فڪر کي ورجائي رهيو هو. دُنيا جي هن بحر ۾، هن پنھنجي ٻيڙَي کي خيال، دعا ۽ احساس جي سامان سان سٿيو هو ۽ اهو ٻيڙو اڻ ڄاتل ڪنارن تي بہ محبت جي ڄاڻ سان سفر ڪري رهيو هو. هن مُنھنجي وجود تي ڄميل برف ۾ ڄڻ ڪا چڻنگ ٻاري هُئي. کيس مون ۾ ڪھڙو ڪم هو يا ٻين ۾ ڪھڙو ڪم هو..! هُو بس سڀني کي خيال جو احساس ڏياري رهيو هو. مُنھنجي دل چوي ٿي... مان بہ سڀني کي چوان... ”مان اوهان لاءِ دعاڳو آهيان“ پر مان شايد اهو هڪڙو جملو چوڻ جي همٿ اوتري نہ ساري سگهان. جيتري هيرالڊ وٽ آهي. ڇو تہ سڀ کلندا تہ هن کي دعا ڪرڻ جي ڪھڙي ضرورت آهي. پر بھرحال ٿي ويندو... جڏهن اسين هر ڪنھن جو خيال رکڻ جي عادت سکنداسين تہ اسان جي واتان بہ اهو ئي نڪرندو، ”مان اوهان لاءِ دُعاڳو آهيان.“