خوشي تہ لاڳيتو سفر آهي، منزل ٿورئي آهي
وري خيال اچي ٿو تہ جوان پيا ٿين. گهاٽي نگاھہ رکجي، مٿن ڪَرڙي اک رکجي، ڌيان جو ذرو بہ نہ هٽائجي.... وري... وري... وري.
سٺي گاڏي وٺجي تہ سولائي ٿيندي، الاهي پئسا ملندا يا هوندا تہ سولائي ٿيندي، هي ملندو تہ سولائي ٿيندي، هُو ملندو تہ سولائي ٿيندي!
اسين سولائيءَ جي چڪر ۾، هلندڙ وقت کي ڏکيائيءَ ۾ مٽائيندا آهيون. اها گهڙي جيڪا اسان وٽ هوندي آهي ڏکي گذرندي آهي ۽ سولي گهڙيءَ جو انتظار سدائين پاڻ ساڻ کنيو وتندو آهي. اسين، ايندڙ وقت جي چڪرن ۾ ڳرندا رهندا آهيون. برف جيان حياتي رِجندي ويندي آهي، چوڌاري لاحاصل جھڙو يا ڪڏهن ڪڏهن حاصلات جهڙو، ساڳيو برف جو پاڻي گڏ ٿيندو ويندو آهي ۽ بس.... هڪ ڏينھن حياتيءَ جي اها برف جي سِرَ رِجِي ختم ٿي ويندي آهي.
بغداد جي بازار ۾، هڪ برف فروش صدا هڻي رهيو هو، ”رحم ڪيو، ان جي مُوڙيءَ تي، جيڪا ڳري رهي آهي.“ ساڳيو حال، حياتيءَ جو آهي، اسين ڇو نہ هلندڙ وقت جي ڳرندڙ لمحي تي رحم ڪندا آهيون. جڳ مشھور ڏاهو ’الفريڊ ڊي سوزا‘ چوي ٿو:
”الاءِ ڪيترو عرصو مون کي ائين لڳندو هو تہ حياتي اڃان هاڻي شروع ٿيندي... اصلي حياتي... پر سدائين راھہ ۾ ڪا نہ ڪا روڪ تہ رهي ئي رهي. ڪا اهڙي شئي جنھن سان پھرين نبرڻ، جھڙوڪر لازم بڻجي ويندو هو. اها سوچ ايندي هُئي تہ پھرين ان کي مُنھن ڏئي وٺون، پوءِ ٿا اڳيان هلون، ڪو نامڪمل ڪاروبار، ڪو اڌيڪو منصوبو، ڪا اوڌر ادا ڪرڻ... ۽ پوءِ وڃي اصلي حياتيءَ تائين پھچڻ جو ڪم وري شروع ڪجي... پر الاءِ اصلي حياتي گذاريسين بہ الاءِ نہ...“
حياتيءَ ۾ دولت، جاھہ، حشمت مرتبو پنھنجي جاءِ تي الڳ الڳ ۽ اهم حيثيت رکن ٿا، جن کان ڪوبہ انڪار نٿو ڪري سگهجي، پر خوشيءَ جي خريد ڪُجهہ ٻي آهي. خوشي ان گهڙيءَ ۾ هوندي آهي، جنھن گهڙيءَ ۾ اها هُجي... دولت ۽ ٻيا مانَ مرتبا کڻي ڪُجهہ عرصو جٽاءُ بہ ڪن، پر اها ڪيڏي نہ عجيب ڳالھہ آهي تہ خوشي، هڪ پاڇي جيان ايندي آهي ۽ گم ٿي ويندي آهي. جي اهو سڀ ائين لڳي ٿو تہ اسين ان گهڙيءَ جو مزو ڇو ڪونہ ٿا ماڻيون.
سَوَلِي حياتيءَ لاءِ، سولو لمحو گهرجي ۽ لمحو سَوَلو، تڏهن بڻجي ٿو، جڏهن خوشيءَ جو ساٿ هُجي. خوشي، جيڪي ان هلندڙ وقت جو ڀرپور ساٿ ڏئي، ان کي جاودان بڻائي سگهي ٿي. اها خوشي، جيڪا حياتيءَ ۾ ٻين جي مدد، ٻين جي احساس، ٻين سان لاڳاپي جي صورت ماڻي ۽ پاڻ کي بہ خوش ڪري.
اها ڪيڏي نہ اهم ڪيفيت آهي تہ جڏهن اسين مُرڪون ٿا تہ اسان جو پنھنجو چھرو بيحد حسين بڻجي وڃي ٿو، جيتوڻيڪ اها مُرڪ ٻين لاءِ هوندي آهي. ڪيڏي نہ اهم ڳالھہ آهي تہ تحفو تہ ڪنھن ٻئي کي پيش ڪجي پيو پر اُن جو مُور پاڻ کي حاصل ٿي رهيو آهي. جيڪڏهن اها سوچ دل ۾ گهر ڪري وڃي تہ زندگيءَ جي سونھن ڪيڏي نہ وڌي وڃي.
اهو ئي سفر آهي. جنھن جون منزلون طئہ ٿين ٿيون، پر سفر جاري رهي ٿو. ڀلي رستي تي ڪيترائي سوچن جا مائل اسٽون ايندا رهن، نگاھہ وري بہ منزل ڏي ئي رهي ٿي. جنھن کي ’خوشي‘ چئبو آهي.