محبوب ڏيکار تہ خبر پوي تہ تون ڪيئن آهين...
سندس چاھہ، فلوريڊا جي هڪ لائبريريءَ ۾ تيرنھن مھينا پھرين پيدا ٿيو هو، خاني مان هڪ ڪتاب کڻندي ۽ ان جا ورق ورائيندي، کيس ڪتاب جي مواد نہ موهيو هو بلڪہ انھن لفظن گهائل ڪيو هو، جيڪي پينسل سان حاشين تي لکيا ويا هُئا. خوبصورت تحرير، لکڻ واري جي اندر جي سونھن کي ظاهر ڪري رهي هُئي. ڪتاب جي شروعاتي صفحي تي هن اڳوڻي مالڪ جو نالو ڳولي لڌو هو... ’مس هولس مائينل...‘ هن هڪ ڊگهي جاکوڙ ڪئي ۽ نيٺ سندس ائڊريس هٿ ڪري ورتائين. هُوءَ نيويارڪ شھر ۾ رهندي هُئي. بلانچرڊ کيس هڪ خط لکيو، جنھن ۾ پنھنجو تعارف ڪرائيندي، کيس ورندي ڏيڻ لاءِ عرض ڪيو هُئائين.
ٻئي ڏينھن تي ئي سندس جھاز ٻي مھاڀاري لڙائيءَ ۾ حصو وٺڻ لاءِ بندرگاھہ ڇڏي ويو هو. ايندڙ سال ۽ هڪ مھيني تائين، هنن خطن وسيلي هڪٻئي سان رابطو رکيو. هر خط ڄڻ تہ دل جي زرخيز زمين ۾ پوکجندڙ ڪو ٻج هو. هڪ رومان، چاھہ، پرورش وٺي رهيو هو. بلانچرڊ کائنس هڪ تصوير جي فرمائش ڪئي، پر هن انڪار ڪري ڇڏيو هو. سندس خيال هو تہ جي هُو دل سان ساڻس چاھہ رکي ٿو تہ ان سان ڪوبہ فرق نٿو پوي تہ هُوءَ ڪيئن لڳي ٿي.
آخرڪار اهو ڏينھن آيو، جڏهن هُو يورپ موٽيو ۽ هُنن نيويارڪ جي گرانڊ سينٽرل اسٽيشن تي شام جو ستين وڳي جي ملاقات طئه ڪري ڇڏي. ”تون مون کي سڃاڻي وٺندين؟“ هولس، بلانچرڊ کي لکيو، ”مُنھنجي هٿن ۾ ڳاڙهي گلاب جي ڪَلي هوندي.“
هاڻي شام جا ست ٿيا هُئا ۽ هُو سينٽرل اسٽيشن تي بيٺل، ان ڇوڪريءَ لاءِ واجهائي رهيو هو، جنھن جي دل سان کيس شديد محبت هُئي، پر جنھن جو چھرو هن ڪھن بہ ڪونہ ڏٺو هو. هاڻي اڳتي جي ڪھاڻي، بلانچرڊ جي پنھنجي واتان ٻُڌو.
”هڪ نوجوان عورت مون ڏانھن اچي رهي هُئي. سندس جسم مناسب ۽ قد ڊگهو هو. ڪنن جي پاپڙين وٽ ڀورا گهنڊيدار وار، ڪرِي رهيا هُئس. سندس اکيون نيري رنگ جون هيون. سائي لباسَ ۾ هُوءَ ائين لڳي رهي هُئي ڄڻ بھار جيئري ٿي وئي هُجي. مان هن ڏانھن وڌڻ لڳس ۽ مون کان اهو بہ وسري ويو تہ ڪو سندس هٿن ۾ ڳاڙهي گلاب جي ڪا ڪَلي ڪانہ هُئي. مان جيئن ئي هُن ڏي وڌيس تہ هڪ شرارتي مُرڪ سندس چپن تي آئي.
”مُنھنجو رستو ٿو روڪين ڇا، خلاصي“ هن ڀڻڪيو. مون کي ڄڻ پاڻ تي ڪو ضابطو نہ هو ۽ مان الاءِ ڇو ساڻس ڪافي ويجهو ٿي ويو هُئس، جو اوچتو مُنھنجي نگاھہ سندس بلڪل پويان بيٺل هڪ اڌڙوٽ عورت تي پئي، جيڪا چاليھن جي عُمر ٽپيَل هُئي ۽ جنھن جا اڇا وار، سندس ٽوپ ۾ بہ جرڪي رهيا هُئا. هُوءَ ٿلھي ٿنڀري هُئي ۽ سندس ٿُلھا مُرا، ننڍي کڙيءَ واري سينڊل ۾ ڦاٿل پئي لڳا، سائي وڳي واري ڇوڪري هڪدم اڳيان رواني ٿي وئي.
مون کي لڳو ڄڻ مُنھنجا ٻہ اڌڙ ٿي ويا هُئا. مُنھنجي خواهش سائي وڳي واريءَ جي پويان وڃڻ جي هُئي ۽ ٻئي طرف مُنھنجي سامھون اهو وجود بيٺل هو، جنھن جي چاھہ صحيح نموني سان جُدائيءَ جي ڏُکين گهڙين ۾ مون کي سھارو ڏنو هو ۽ هاڻي هُوءَ مون سامھون بيٺل هُئي. سندس پيلو نرم مُک احساساتي ٿَي لڳو ۽ سندس اکين ۾ محبت جي چمڪ هُئي. مون هڪ لمحو بہ ڪونہ لڳايو. مُنھنجي هٿن، آسماني رنگ جي چمڙي ۾ مڙهيل، انھيءَ ڪتاب کي آڏو ڪيو، جيڪو مُنھنجي پاران ساڻس ملڻ لاءِ هڪ نشاني هو.
هيءَ محبت نہ هُئي. هي تہ ان کان بہ ڪو وڏو قيمتي جذبو هو، ڪُجهہ ٻيو هو، جنھن کي محبت سان ڀيٽي نٿو سگهجي. هڪ اهڙو ساٿ هڪ اهڙي دوستي، جنھن جي شُڪر گُذاري مون کي سڄي ڄمار ڪرڻي هُئي. مون پنھنجا ڪُلھا سڌا ڪيا. کيس سليوٽ ڪيو ۽ آسماني رنگ جو ڪتاب وڌائيندي چيم، ”مان ليفيٽينيٽ جان بلانچرڊ آهيان ۽ اوهان پڪ سان مس مائينل آهيو. مان ڪيڏو نہ خوشقسمت آهيان، جو پنھنجي ملاقات ٿي آهي پاڻ ماني کائڻ هلون.“ لڳو پئي، مايوسيءَ جي ڪري نڙي گُهٽجي رهي هُئي، پر بھرحال مون پاڻ سنڀالي ورتو هو. عورت جو مُک، هڪ ڀرپور مُرڪ سان ڀرجي ويو.
”مون کي خبر ناهي پُٽ تہ هي سڀ ڇاهي!“ هن چيو، ”پر اها جيڪا سائي وڳي واري ڇوڪري هاڻي هاڻي تو اڳيان لنگهي وئي آهي نہ، انھيءَ مون کي منٿ ڪئي هُئي، تہ مان ٿوري دير لاءِ گلاب جي اها ڳاڙهي ڪَلي هٿن ۾ کڻان ۽ هن چيو تہ جي تون مون کي ماني کائڻ جي آڇ ڪرين تہ مان توکي ٻُڌايان تہ هُوءَ روڊ پريان، هڪ وڏي ريسٽورينٽ ۾ تُنھنجي انتظار ۾ ويٺل آهي. هن مون کي اهو چيو تہ اهو هڪ قسم جي امتحان جو نمونو آهي.“
مائينل جي ذهانتن کي ساراهڻ ڪو ڏُکيو ڪم نہ هو. دل جي اصل حالت تہ اها آهي تہ هُو غير ڇڪيندڙن ڏانھن مائل ٿئي، جڳ مشھور ليکڪ هُوسائِي لکي ٿو:
”مون کي پنھنجو محبوب ڏيکار، مان توکي سڀ ٻُڌائي ڇڏيندس تہ تون ڪيئن آهين.“