شاءِ
اسڪول جي محبت ڪندڙ عملي ۽ عظيم الشان ڪارڪردگيءَ کي خراجِ عقيدت پيش ڪرڻ کان پوءِ هن پڇيو، ”جي ٻاهرئين اثر جي دخل اندازي نہ وٺي تہ قدرت هر شئي باڪمال نموني سان ڪري ٿي، مُنھنجو پُٽ شاءِ، ٻين ٻارن وانگر هر شئي سکي نہ سگهندو هو. کيس ٻين ٻارن وانگر شين جي سمجهہ نہ ايندي هُئي، مُنھنجي ٻار ۾ قدرت پاران ترتيب ڪٿي هُئي!“ هن ڳالھہ جاري رکي، ”مان سمجهان ٿو تہ جي ڪو ٻار، مُنھنجي شاءِ جيان هجي ۽ جسماني ۽ ذهني حوالي سان معذور بڻجي هن دنيا ۾ اچي، تہ اصلي انسانيت کي پيش ڪرڻ جو هڪ اهم موقعو ڄڻ هٿ اچي وڃي ٿو ۽ اهو موقعو خاص ان مھل سامھون اچي ٿو، جڏهن ٻيا ماڻھو ان خاص ٻار سان پنھنجي سلوڪ جو اظھار ڪن.“
هن ڪُجهہ لمحا سڀني ڏانھن نھاريو ۽ پوءِ هيءَ ڪھاڻي ٻُڌايائين:
”شاءِ ۽ سندس پيءُ هڪ باغ وٽان لنگهيا، جتي شاءِ جا ڪُجهہ ڄاتل سُڃاتل ڇوڪرا، بيس بال راند کيڏي رهيا هُئا. شاءِ پُڇيو، ”بابا... ڇا تون سمجهين ٿو تہ هُو مون کي پاڻ سان کيڏڻ ڏيندا؟“ شاءِ جي پيءُ کي خبر هُئي تہ سڀني ٻارن کي خبر آهي تہ شاءِ هڪ خاص ٻار آهي ۽ انھن مان گهڻا، کيس پاڻ سان گڏ هرگز بہ کيڏڻ ڪونہ ڏيندا، پر اتي هن اهو بہ ڄاتو پئي تہ جي سندس پُٽ کي کيڏڻ لاءِ هڪ موقعو مليو تہ سندس اعتماد وڌي ويندو ۽ هُو پنھنجائپ محسوس ڪندو ۽ کيس اهو احساس ٿيندو تہ معذوريءَ جي باوجود، هُو پنھنجن دوستن وٽ قابلِ قبول آهي.
جيتوڻيڪ کيس گهڻي اميد ڪونہ هُئي، پر تہ بہ شاءِ جي پيءُ، گرائونڊ ۾ موجود هڪ رانديگر سان ڳالھائڻ لاءِ اڳتي وڌيو تہ ڇا شاءِ کيڏي سگهي ٿو؟
ڇوڪري هيڏانھن هوڏانھن ڄڻ صلاح خاطر نھاريو ۽ پوءِ چيائين، ”اسين ڇھن رنسن تان هارايون پيا ۽ راند پنھنجي اٺين واريءَ ۾ آهي، مُنھنجي خيال ۾ هُو اسان جي ٽيم ۾ شامل ٿي سگهي ٿو ۽ اسين ڪوشش ڪنداسين تہ نائين واريءَ ۾ کيس بيٽنگ لاءِ موڪلي سگهون.“
شاءِ، ٽيم جي شرٽ پائي، هڪ وڏي آسودي مُرڪ سان ٽيم لاءِ ٺھيل بئنچن تي ويھي رهيو. پيءُ اکين ۾ لڙڪ ۽ دل ۾ محبت سموئي پريان کيس ڏسندو رهيو. پُٽ کي بہ پيءَ جي اها خوشي سمجهہ ۾ آئي پئي، تہ هُو کيڏڻ لاءِ قبوليو ويو هو.
اٺين واري جي پڄاڻيءَ ۾ شاءِ جي ٽيم ڪُجهہ رنسون ٺاهيون، پر وري بہ ٽن رنسن جي کوٽ هُئي. نائين واري جي وچ ۾ شاءِ گِلَوز پاتا ۽ ميدان ۾ لٿو. جيتوڻيڪ هُو پريان بيٺل هو ۽ ڪابہ شاٽَ سندس حصي ۾ نہ پئي آئي، پر اتي بيھڻ لاءِ سندس اتساھہ بہ ڏسڻ وٽان هو. کيس ڄڻ پڪ ئي نہ پئي ٿئي تہ هُو ڪو گرائونڊ ۾ ٻين ساڻ بيھي سگهي ٿو. پريان سندس پيءُ جي هٿن جا لوڏا تيز تر هُئا، نائين واريءَ جي پڇاڙيءَ ۾ شاءِ جي ٽيم وري اسڪور ڪيو، هاڻي ٻہ آئوٽ ۽ چانس ساڻ، شاءِ کي ئي اڳلي شاٽ کيڏڻي هُئي. هن جو وارو اچي ويو هو.
هاڻي عجيب حالت هُئي! ڇا هُو شاءِ کي بيٽنگ ڪرڻ ڏين ها ۽ پنھنجي کٽڻ جو موقعو هٿان وڃائين ها! حيرت انگيز نموني هنن شاءِ کي بيٽ ڏني. هر ڪنھن کي خبر هُئي تہ صرف هڪ ڌڪ جي ضرورت هُئي. جيڪو شاءِ لاءِ جھڙوڪر ناممڪن هو. کيس تہ اها بہ خبر نہ هُئي تہ بيٽ ڪيئن جهلبي آهي، بال کي ڌڪ هڻي، پري اڇلائڻ تہ اڃان بہ پري جي ڳالھہ هُئي.
بھرحال، شاءِ مرڪز تي پير رکيو. بالر، اهو ڄاڻندي تہ اڳلي ٽيم رڳو شاءِ جي همٿ وڌائڻ لاءِ پنھنجي جيت تان هٿ کنيو آ، ڪُجهہ وکون کنيون ۽ آهستڙي بال، شاءِ ڏانھن اڇلايائين تہ جيئن هُو بيٽ بال کي هڻي سگهي، پھريون بال آيو، شاءِ ڪوشش ڪئي پر گُسي ويو. بال اڇلائيندڙ پِچَر، وري ڪُجهہ قدم کنيا ۽ آهستڙي سان بال شاءِ ڏي اڇلايائين، هن واري شاءِ بيٽ سان ڌڪ هنيو هو، شاٽ زوردار نہ هُئي. بال، واپس پچر يعني بالر ڏانھن سڌو ويو راند بس جھڙي ختم هُئي. بالر لاءِ ڏاڍو سولو هو تہ هُو بال کي هٿ سان روڪي ها ۽ پھرئين بيس مئن ڏانھن اڇلائي ها تہ جيئن شاءِ رن آئوٽ ٿئي ۽ مقابلو ختم ٿي وڃي. ان جي ابتڙ، پِچَر، اهو بال، پھرئين بيس مئن جي مٿن کان پريان اڇلائي ڇڏيو تہ جيئن سندس ڪوبہ رانديگر ان کي پھچي نہ سگهي. هاڻي ويٺلن ۽ ٻنھين ٽيمن جي رانديگرن، رڙيون ڪرڻ شروع ڪيون. ”شاءِ... پھرئين ڏانھن ڊوڙ.... پھرئين ڏانھن ڊوڙ...“ پنھنجي حياتيءَ ۾ شاءِ ڪڏهن بہ ايڏو ڪونہ ڊُڪيو هو، پر بھرحال هن پھرئين بيس تائين ڊوڙي ورتو، سندس ساھہ ڀرجي ويو هو. هر ڪنھن هاڻي رڙيون پڻ ڪيون، ”ٻئين ڏانھن ڊوڙ.... ٻئين ڏانھن ڊوڙ...“ پنھنجو ساھہ سنڀاليندي شاءِ، ٻئين بيس ڏانھن ڀڳو، هُو ٻئين بيس تائين پھچڻ وارو ئي هو تہ صحيح فيلڊر وٽ بال پھچي چُڪو هو. اهو ننڍڙي قد جو ڇوڪرو هو، جنھن وٽ حياتيءَ ۾ پھريون ڀيرو اهو موقعو آيو هو تہ هُو شاءِ کي رن آئوٽ ڪري، پنھنجي ٽيم کي کٽرائي ۽ هيرو بڻجي، پر هن بہ شايد پچر جي ذهني اُڏام ۽ موقعو سمجهي ورتو هو. هن بہ ٽئين بيس مئين جي مٿن کان بال پريان اڇلائي ڇڏيو تہ جيئن اهو بہ ڪئچ نہ ڪري سگهي ۽ شاءِ آئوٽ نہ ٿئي. هاڻي، سھڪندو سھڪندو شاءِ، حدف ڏانھن وڌي رهيو هو، چئن ئي پاسي رڙيون هيون، ”شاءِ.... شاءِ... پورو ڪر... پورو ڪر...“
هُو ٽئين بيس تي پھتو، جتي هن کي وڪڙ وٺي، آخر ڏانھن اچڻو هو، اتي بيٺل مخالف رانديگر، رڙ ڪئي، ”شاءِ... ٽئين ڏانھن ڊوڙ... ٽئين ڏانھن ڊوڙ....“
جيئن هُو ٽئين ڏانھن ڀڳو تہ ٻنھين ٽيمن جا رانديگر، سڀ تماشائي پنھنجي پيرن تي بيٺا هُئا ۽ رڙيون ڪري رهيا هُئا، ”شاءِ، ڪري وٺ.... شاءِ... کٽي وٺ....“ شاءِ حدف تي پھتو. پير رکيائين تہ گوڙ مچي ويو. سڀ ڀڳا ۽ پنھنجي هيرو کي ڪُلھن تي کڻي ورتائون. آخر هُن پنھنجي ٽيم کي مئچ کٽرائي هُئي.“
”اُن ڏينھن“ ڳلن تي ڳڙندڙ ڳوڙهن کي محسوس ڪندي، پيءُ ڳالھہ جاري رکي، ”ٻنھين ٽيمن جي رانديگرن هن دنيا کي سچي محبت ۽ خلوص جو هڪ اعليٰ مثال ڏيکاري ڇڏيو. هنن ڏيکاريو تہ محبت ڇا هوندي آهي ۽ اها ڪيئن ڏئي سگهجي ٿي.“
شاءِ، ٻئين اونھاري تائين نہ رهي سگهيو، هن اُن ئي سياري ۾ وفات ڪئي. هاڻي هُو هڪ يادگار هيرو بڻجي ويو هو. جنھن پنھنجي پيءُ کي ايڏي وڏي خوشي ڏني هُئي ۽ جنھن مھل هُو فاتح بڻجي، گهر موٽيو هو تہ سندس ماءُ جا ڀاڪر ۽ ڳوڙها بہ ڏسڻ وٽان هُئا.
اهو سڀ محبت جو اعجاز هو. محبت، جيڪا ڪجهہ بہ ڪري سگهي ٿي ۽ ڪير بہ ڪري سگهي ٿو.