جي اُلفت آهي تہ اظھار ضروري آ
مان جيئن ئي انگريزيءَ جي ڪلاس ۾ ويٺس، تہ مون پنھنجي ڀر ۾ ويٺل ڊيسڪ تي نھاريو ۽ نھاريندو ئي رهجي ويس. هُوءَ هڪ لحظي ۾ مُنھنجي ’بھترين دوست‘ بڻجي وئي. مون سندس ڊگهن، لچڪدار وارن ڏانھن نھاريو ۽ چمڪدار اکين جي نظر کي محسوس ڪندي سوچيم، ’ڪاش هُوءَ مُنھنجي هُجي‘ لڳم تہ هن کي تہ اهڙو ڪُجهہ بہ محسوس نہ پئي ٿيو. جيڪِي ڪُجهہ مان هڪدم محسوس ڪري رهيو هُئس. سندس ان ڳالھہ جي ڄاڻ مون کي پئجي رهي هُئي تہ هُوءَ اهڙو ڪُجهہ سوچڻ واري ئي نٿي لڳي. ڪلاس کان پوءِ هُوءَ مون وٽ آئي ۽ اڳوڻي ڪلاس ۾ ٿيل ڪم بابت نوٽس گهريائين. هُوءَ ڪالھہ ڪونہ آئي هُئي ۽ کيس انھن نوٽس جي شديد ضرورت هُئي. مون کيس نوٽس ڏنا تہ هن هٿ ملايو ۽ مھرباني مڃي.
مون کيس ٻُڌائڻ پئي گهريو تہ، مان رڳو ’خاص دوست‘ نٿو ٿيڻ گهران، مان هن سان پھرين نظر ۾ پيار ڪرڻ لڳو آهيان، پر الاءِ ڇو ايڏو شرميلو آهيان جو چئي نٿو سگهان. مون کان اهو سڀ چيو نہ ٿيو، الاءِ ڇو چيو نہ ٿيو.
يارنھون ڪلاس:
فون وڳي، پريان هُوءَ هُئي ۽ روئي رهي هُئي. ٻُڌايائين پئي تہ جنھن سان هُن پيار ڪيو آهي، ان ڪيئن سندس دل ٽوڙي آهي. هُوءَ اڪيلائپ محسوس ڪري رهي هُئي ۽ مون کي سڏي رهي هُئي. مان وٽس هليو ويس. سندس ڀر ۾ ويٺي نيڻن ۾ نھاريندي مون سوچيو، ’جي هُوءَ مُنھنجي هجي ها...‘
ٻن ڪلاڪن کان پوءِ هڪ فلم ڏسڻ ۽ چپس جي ٽن پيڪٽن جي کائڻ کان پوءِ هن موڪلايو. مون ڏي نھاريائين ۽ چيائين، ”مھرباني“ ۽ ڀاڪر پاتائين. مون کيس ٻُڌائڻ پئي گهريو، ’مان چاهيان ٿو تہ مان رڳو ’خاص دوست‘ نہ هُجان. مان هن سان محبت ٿو ڪيان... شديد...‘ پر مان الاءِ ڇو ماٺ ڪري اتان اٿي آيس.
سينيئر سال:
هڪ خوبصورت ڏينھن جو هُوءَ مون وٽ هلي آئي، ”اڄ مُنھنجو دوست بيمار آهي، هُو ناهي آيو“
مون وٽ تہ ڪا دوست هُئي ئي ڪانہ. ستين گريڊ ۾ ئي اسان واعدو ڪيو هو تہ جي اسان مان ڪنھن جو بہ دوست نہ آيو تہ اسين هڪٻئي کي ٻُڌائينداسين ۽ ’خاص دوست‘ وانگر هڪ ٻئي جو ساٿ ڏينداسين.
اسان ائين ئي ڪيو. ان رات جو سندس گهر جي ڏاڪڻين تي بيھي، مون سندس اکين ۾ نھاريو. هُوءَ مُرڪي. سندس مُرڪ ۽ اکيون بيحد حسين هيون.
هن چيو، ”زبردست وقت گذاريوسين. تنھنجي مھرباني.“ ۽ مُنھنجو هٿ جهلي ورتائين.
مون هن کي ٻُڌائڻ پئي گهريو تہ، ’کيس اها خبر پوڻ گهرجي تہ مان رڳو ’خاص دوست‘ نٿو رهڻ گهران، مان هن سان بيحد پيار ڪيان ٿو. بس کيس چئي نہ ٿو سگهان.‘
گريجوئيشن:
ڏينھن لنگهيو، پوءِ هفتو ۽ مھينا گذري ويا. مون اک اڃان ڇنڀي بہ ڪونہ هُئي جو گريجوئيشن ٿي وئي. ان ڏهاڙي مون سندس حسين سراپا کي، اسٽيج تي ڊگري وٺندي ڏٺو. مون هُن کي پنھنجو ڪرڻ پئي گهريو، پر هُن وٽ مون لاءِ اهڙو ڪوبہ تصور نہ هو. اهو مون ڄاتو پئي.
سڀئي گهر ويا پئي. وڃڻ کان اڳ هُوءَ مون وٽ، گريجوئيشن گائون ۽ ٽوپلي ۾ آئي. سندس حسناڪي وڌي وئي هُئي. اکين ۾ لُڙڪ هُئس، مون کيس ڀاڪر ۾ ڀري ورتو.
”تون سڄو عرصو مُنھنجو بھترين دوست رهئين“ سندس آواز ۾ ڏڪڻي هُئي.
مون کيس ٻُڌائڻ پئي گهريو، ’تون ڄاڻ... مھرباني ڪري ڄاڻ تہ مان توسان پيار ڪيان ٿو.‘ مان چئي نہ سگهيس. ان شرم جو مان ڇا ڪيان.
شادي:
مان ڄڃ ۾ ويٺل هُئس، سندس شادي ٿي رهي هُئي، هُوءَ ڪنھن ٻئي جي ٿي پئي. مون کيس پنھنجو ڪرڻ گهريو هو، پر هُوءَ هاڻي، ڪنھن ٻئي جي رفيقِ حيات هُئي، کيس اهو احساس ئي ڪونہ ٿيو هو تہ مُنھنجا ڪھڙا احساس هُئا، گاڏيءَ ۾ ويھندي هن مون کي ڏسي ورتو ۽ حيرانيءَ مان پڇيائين:
”تون آيو هُئين؟“
سوچيم، چوانس. ’ڪيئن نہ اچان هان...‘
مُنھنجي ماٺ کي ڏسندي هُن چيو، ”تُنھنجي مھرباني“ ۽ سڀني جي سامھون مون کي ڀاڪر پاتائين، مون سوچيو چوانس، ’مان توکي پنھنجو ڪرڻ پئي گهريو. تون مُنھنجي محبت آهين.‘ پر مان سدائين جيان چپ چاپ سندس گاڏيءَ کي ويندو ڏسندو رهيس.
مؤت:
سال گذريا، مان ان تابوت ڏانھن نھاريان ٿو، جنھن ۾ اها ڇوڪري ليٽيل آهي، جنھن جو مان ’خاص دوست‘ هوندو هُئس.
چرچ ۾، سروس دؤران، هُو سندس ڊائريءَ مان هڪ اقتباس پڙهن ٿا، جيڪو هن پنھنجي هاءِ اسڪول جي زماني ۾ لکيو هو:
”مان هن ڏي نھاريندي رهان ٿي ۽ شدت سان چاهيان ٿي تہ هُو مُنھنجو هُجي، پر کيس اهو سڀ الاءِ ڇو نٿو محسوس ٿئي، مان کيس ٻُڌائڻ ٿي گهران تہ مان چاهيان ٿي تہ هُو ڄاڻي تہ مان سندس ’خاص دوست‘ نٿي بڻجڻ گهران. مان هن سان بيحد پيار ڪيان ٿي. بس شرم روڪي ٿو. مان کيس چئي نٿي سگهان. مُنھنجي دل چوي ٿي، هُو مون کي ٻُڌائي تہ هُو مون سان پيار ڪري ٿو.“
مون سوچيو... ’کڻي چئي ڇڏيان ها ‘.... ۽ بس روئيندو رهيس.