انڊلٺ جا رنگَ، سڀاڻ لاءِ اُميد جو اظھار آهن
سائَي چيو، ”اها ڳالھہ بلڪل پڌري آهي تہ مان سڀني کان وڌيڪ اهم آهيان. مان اميد ۽ زندگيءَ جي نشاني آهيان ۽ مون کي وڻن ٽڻن، گاھہ ۽ پنن لاءِ چونڊيو ويو. مون کان سواءِ جانور مري ويندا. ڳوٺاڻن علائقن ڏانھن نھاريو، اوهان کي وڌ کان وڌ مان ڏسڻ ۾ ايندس.“
آسمانِي رنگ وچ ۾ دخل ڏنو، ”توکي رڳو زمين جو خيال آهي، پر ٿورو آسمان ۽ سمنڊ ڏانھن ڏس. اهو پاڻي ئي آهي، جيڪو زندگيءَ جو احساس آهي ۽ گهَرن سمنڊن مان ڪڪرن ڏانھن وڃي ٿو. آسمان، سڪون ڏئي ٿو. امن ۽ اطمينان جي نشاني آهي. منھنجي امن کان سواءِ تہ توهان سڀ ڪجهہ بہ ناهيو.“
پِيلَي پنھنجا ڳل دٻايا، ”توهان سڀ ڏاڍا سنجيده آهيو. مان دنيا ۾ گرمي، خوشي ۽ کِل آڻيان ٿو. سج پِيلو آهي، چند پِيلو آهي، تارا پِيلا آهن، جنھن گهڙيءَ توهان سورج مُکي کي ڏسو ٿا تہ سڄو جھان ڄڻ مرڪڻ شروع ڪري ٿو. مون کان سواءِ تہ ڄڻ ڪو مزو ئي ڪونھي.“
هاڻي وري نارنگيءَ پنھنجو گيت ڳائڻ شروع ڪيو، ”مان صحت ۽ طاقت جي نشاني آهيان. مان ڀلي ٿورو هجان، پر قيمتي آهيان، ڇاڪاڻ تہ مان انساني زندگيءَ جي ضرورتن جي خدمت ڪريان ٿو. مون ۾ اهم ترين وٽامنز آهن. ٿورو گجرن، ڇانھين، نارنگين ۽ انبن ۽ ٻين ميوَن ڏانھن نھاريو. مان کڻي هر وقت ڏسڻ ۾ نٿو اچان، پر جڏهن بہ سج اُڀرڻ ۽ لھڻ مھل منھنجو حسن سامھون اچي ٿو تہ ڏسڻ وارن لاءِ مزو ٻيڻُو ٿي وڃي ٿو.“
ڳاڙهي کان ڪٿي پئي سَٺو ٿيو، هُن وٺي رڙ ڪئي، ”مان اوهان سڀني تي حڪمران آهيان. مان رت آهيان... زندگيءَ لاءِ رت...مان خطري ۽ بھادريءَ جو نشانبر آهيان. مان ڪنھن بہ سببان وڙهت لاءِ تيار آهيان. مان رت ۾ باھہ ڀڙڪايان ٿو، مون کان سواءِ زمين ائين خالي ٿي ويندي، جيئن چنڊ خالي آهي. مان محبت ۽ تاثير جو رنگ آهيان.“
واڱڻائي، پنھنجي پوري جوڀن تي اُٿي بيٺو. هُو ڊگهو هيو ۽ اطمينان سان ڳالھائي رهيو هو. ”مان شھنشاهيت ۽ حاڪميت جو رنگ آهيان. بادشاهن، اڳواڻن ۽ راهبن سدائين منھنجي چونڊ ڪئي آهي، ڇاڪاڻ تہ مان ذهانت ۽ حاڪميت جي نشاني آهيان. ماڻھو مون کان سوال ناهن ڪندا بلڪِ مون کي ٻُڌندا آهن ۽ منھنجي فرمانبرداري ڪندا آهن.“
سڀني کان آخر ۾ نيرَي رنگ ڳالھايو، جيتوڻيڪ سندس آواز جهيڻو هيو، پر لھجي ۾ يقين تمام گهڻُو هيس، ”ڪجهہ مون بابت بہ سوچيو، مان ماٺ جو رنگ آهيان. توهان ڀلي مون تي ڌيان نہ ڏيو، پر مون کان سواءِ توهان سڀ سطحي بڻجي ٿا وڃو. مان خيال، سوچ، عڪس ۽ گهِرن پاڻين جي نشاندهي ڪريان ٿو ۽ توهان سڀني کي منھنجي ضرورت پوي ٿي تہ جيئن توازن ۽ تفاوت ڪري سگهو ۽ اندر جو اطمينان ماڻي سگهو.“
جهيڙو هلندو رهيو ۽ ڪنھن بہ پنھنجي وڏائيءَ تان هٿ نہ کنيو، سندن آواز وڌندو ويو، جو اوچتو وڄ چمڪي، ڌماڪو ٿيو ۽ مينھن تيزيءَ سان وسڻ شروع ڪيو. سڀ رنگ ڊڄي ويا ۽ خوف وچان هڪٻئي کي چنبڙي پيا.
مينھن تيزيءَ سان وسندَي ڳالھايو، ”بيوقوف رنگو، هڪٻئي سان وڙهندي، هڪٻئي تي حاڪم ٿيڻ جي چڪر ۾ ڇو آهيو؟ ڇا توهان سڀني کي ڄاڻ ڪونھي تہ توهان مان هر هڪ کي مختلف ۽ خاص مقصد سان بڻايو ويو. هڪٻئي سان هٿُ هٿ ۾ ڏيو ۽ مون ڏي اچو.“
جيئن کين چيو ويو، تيئن هُنن ڪيو ۽ هڪٻئي سان هٿُ هٿ ۾ ڏيئي مينھن جي سامھون اچي بيٺا، مينھن پنھنجي ڳالھہ جاري رکي، ”اڄ کان وٺي جڏهن بہ مينھن وسندو تہ توهان مان هرڪو آسمان ۾ هڪٻئي جو هٿُ جهلي ظاهر ٿيندو ۽ ان ڳالھہ جي ياد ڏياريندو تہ توهان سڀ امن ۽ ڀائپيءَ سان رهي سگهو ٿا. اها انڊلٺ سڀاڻ جي لاءِ اميد جو نشان آهي.“
تنھن ڪري چيو ويندو آهي، تہ جڏهن بہ سٺو مينھن ڌرتيءَ کي ڌوئندو آهي تہ انڊلٺ آسمان ۾ ظاهر ٿيندي آهي تہ جيئن اسين اهو ياد رکي سگهون تہ هڪٻئي جي ساراھہ ۾ ڪيڏو نہ مزو آهي.