گرم ويلو ڇا هوندو آهي
مان الاءِ ڇو پنھنجي گاڏيءَ کي ٽيڪ لڳائي بيھي رهيو هُئس. هُن کاڌي جون شيون ڳوليون پئي ۽ اُنھن کي ڇنڊيندو پاسي کان رکندو پئي ويو. هِن گهڙيءَ تائين نہ هُن ڪنھن ڏانھن هٿ ڊگهيريو هو ۽ نہ ئي ڪنھن کان ڪُجهہ گهرڻ لاءِ ڏانھس واجهايو هُئائين. دٻي کي چڱي طرح چڪاسڻ کان پوءِ هُن سڄي زمين وري صاف ڪئي. پاسي کان رکيل هڪ پُراڻي ڪاغذي ۾ چونڊيل کاڌو ميڙيو. مُنھنجي دل ۾ الاءِ ڇا ٿي رهيو هو. لڳم پئي ڄڻ هُن جو ڏُک مون کي ويڙهي رهيو آهي. مان ڪو اهڙو شخص ناهيان جيڪو غريبن جي مدد ڪرڻ ۾ گهڻو اعتبار رکندو هُجي، ڇاڪاڻ تہ ڪيترائي بي گهر ماڻھو اصل ۾ بي گهر نہ هوندا آهن. مون کي لڳو تہ اِن کان پھرين مون ڪڏهن بہ ڪنھن کي ائين گند جي دٻي مان کاڌو ڳوليندي ڪونہ ڏٺو آهي. مون کي لڳو تہ سندس مدد ڪرڻ گهرجي. مان ڏانھنس وڌيس ۽ پُڇيومانس تہ، ”ڇا مان توکي کائڻ لاءِ ڪُجهہ وٺي ڏيان؟“ هُن وراڻيو تہ، ”جيڪڏهن وٺي ڏيندوسانس تہ، کيس خوشي ٿيندي.“ مون کي پوءِ محسوس ٿيو تہ وٽس هڪ موٽر سائيڪل بہ هُئي. مون کيس چيو تہ، ”مُنھنجي ڪار جي پويان اچ تہ جيئن مان اڳيان، کاڌي جي دُڪان تان توکي ڪُجهہ وٺي ڏيان.“
هُو مُنھنجي پويان آيو ۽ اُن کاڌي جي دُڪان تان مون کيس سڀ کان وڏي ڊيل وٺي ڏني. هُن مون کي رڳو هڪڙي درخواست ڪئي تہ، ”جيڪڏهن اِن مانيءَ ساڻ چانھہ جو هڪڙو ڪوپ ملي پوي تہ مزو اچي وڃي.“
جڏهن مون کيس سندس کاڌو آڻي ڏنو تہ هُن مُنھنجا ڏاڍا ٿورا مڃيا. هُن ٻُڌايو تہ سندس نالو اسٽيوَ آهي ۽ هُو گذريل سيپٽمبر کان وٺي بي گهر آهي جڏهن کان سندس ڀيڻ وفات ڪري وئي آهي. هاڻي بس گهٽين ۾ سندس گذران آهي. هُن وري بہ مُنھنجا ٿورا مڃيا ۽ مان ڳري دل سان پنھنجي ڪار ڏانھن هليو آيس.
مون گاڏي اڳتي وڌائي تہ لڳم تہ ڄڻ مان سندس مدد مڪمل نموني سان نہ ڪري سگهيو آهيان. مان موٽي آيس ۽ ڏٺم تہ هُن پنھنجي ماني کائي بس ڪئي هُئي ۽ هاڻي موٽر سائيڪل تي سوار ٿي ڪيڏانھن وڃڻ وارو هو. پُڇيومانس، ”ڇا مان ڪنھن ٻئي نموني سان تُنھنجي مدد ڪري سگهان ٿو؟“ هُن چيو، ”اهڙي ڪا خاص ضرورت ناهي.“ هُن مون کان پئسا نہ گهريا مون کانئس پُڇيو تہ، جيڪر مان کيس ڪُجهہ وڌيڪ مانيون وٺي ڏيان ۽ هڪڙو گفٽ ڪارڊ بہ وٺي ڏيان تہ؟... هُن وراڻيو تہ ”اها تہ ڀلائي ٿي پوندي.“ مان وري کاڌي جي هڪ دُڪان تي آيس ۽ کيس ڪُجهہ مانيون ۽ گفٽ ڪارڊ وٺي ڏنم.
هاڻي هُو اچي روئڻ ۾ ڇُٽو. ايڏو رُنائين جو مان پريشان ٿي ويس. هُن مون کي ٻُڌايو، ”اڄ مون تولاءِ دُعا گهري هُئي.“ مون کي حيرت وٺي وئي. نہ هُو مون کي سُڃاڻي پيو نہ مان هُن کي! تہ پوءِ هُن مون لاءِ دُعا ڇو گهري هُئي؟ هُن پنھنجي ڳالھہ جاري رکي، ”تون مون کي سمجهين نہ پيو... اڄ مون ڌڻيءَ کان اها دُعا گهري هُئي تہ ڪنھن اهڙي ماڻھوءَ کي مون وٽ موڪل، جيڪو مون کي هڪ ويلو گرم ماني کارائي... ۽ ڌڻيءَ توکي موڪلي ڇڏيو.“
مُنھنجا لفظ ختم ٿي ويا هُئا. هُن دُعا گهري پئي ۽ سا بہ هڪ گرم ويلي لاءِ... مون ڪڏهن ائين سوچيو آهي! مون تہ ڪڏهن اهو بہ نہ سوچيو آهي تہ ڪو ويلو ٿڌو ٿيندو آهي. بلڪہ، مون تہ مانيءَ لاءِ ڪڏهن ڪا دُعا ئي نہ گهري آهي. مون کي تہ بس ملندي رهندي آهي. مان ڪيڏو نہ نوازيل آهيان. شايد اڄ هي سڀ ڪُجهہ مون سان اِن ڪري ٿيو هو تہ جيئن مون کي پنھنجي حيثيت جي خبر پئي تہ ٻين جي مقابلي ۾ مون وٽ ڇا ڇا آهي.
هُن چيو، ”ڏس، مون کي ڪئنسر آهي.“ هُن پنھنجي قميص مٿي ڪئي ۽ پنھنجي وڌيل پيٽ ڏانھن اشارو ڪيائين، ”مان ڄاڻان ٿو تہ مون وٽ گهڻو وقت ڪونھي، بس ائين آهي تہ چاهيان ٿو تہ جيڪو بہ وقت هُجي، اُهو بس ٿورو چڱو گُذري.“
هاڻي وري ڳوڙها مُنھنجي اکين مان نيسارا ڪري وهي رهيا هُئا. اسٽيوَ جي ڪھاڻي هڪ عام ڪھاڻي هُئي، پر سندس اثر خاص هُو. هُن مون کان موڪلايو ۽ چيائين، ”جڏهن مٿان ٻاجهہ ٿيندي رهي تہ اُن ٻاجهہ جو سدائين شڪر گُذار رهڻ گهرجي ۽ اها ڳالھہ رڳو ڪتابي ناهي تہ پاڻ کان هيٺئين تي نگاھہ رکڻ گهرجي. عملي زندگي بہ اهو ئي گُهري ٿي.“
ڇا اها ڳالھہ عجيب ناهي تہ اسان کي اها بہ خبر نہ هُجي تہ گرم ويلو ڇا هوندو آهي؟