تحفو
هڪ ڀيري مون کي هڪ مسافر رات جو کڻڻو هو. جڏهن مان ٻُڌايل ائڊريس تي پھتس تہ سڄي عمارت اوندھہ ۾ ٻُڏل هُئي. صرف گرائونڊ فلور جي هڪ دريءَ مان روشني اچي رهي هُئي. اهڙين حالتن ۾ ڪيترائي ڊرائيور رڳو ڪُجهہ لمحا انتظار ڪندا آهن ۽ تڪڙا واپس هليا ويندا آهن پر مون سوچيو تہ متان مسافر کي مُنھنجي مدد جي ضرورت هجي ۽ تنھن ڪري ئي پنھنجي عادت موجب، مان اڳيان وڃي، پھريان در کڙڪائيندو آهيان. هن ڀيري بہ مون ائين ئي ڪيو. اندران ڪنھن ڪراڙيءَ جو جهيڻو آواز آيو. ”ٿورو ترسجو... ٻہ منٽ“
در کُليو ۽ مون اسيءَ کان مٿي جي عُمر جي هڪ ننڍڙي قد جي ڪراڙي خاتون کي ڏٺو، جنھن جي ٻنھين هٿن، هڪ ننڍڙي پيتيءَ کي جهليو هو. مون سندس هٿن مان پيتي ورتي ۽ سھارو ڏئي ٽيڪسيءَ تائين آندومانس.
”تنھنجي مھربانيءَ لاءِ مھرباني“ هن چيو.
”اهڙي ڪابہ ڳالھہ ناهي.“ مون وراڻيو، ”مان پنھنجن مسافرن سان بہ اهو ئي سلوڪ ڪندو آهيان، جيڪو چاهيندو آهيان تہ مُنھنجي پنھنجي ماءُ سان ٿئي.“
”تون هڪ زبردست انسان آهين.“ هن چيو.
جڏهن اسان ٽيڪسيءَ ۾ ويٺاسين تہ هُن مون کي ائڊريس ٻُڌائي ۽ چيائين، ”پاڻ شھر جي وچان هلي سگهون ٿا؟“
مون کيس ٻُڌايو تہ اهو ڊگهو رستو آهي، ڪو ننڍو ناهي.
”مان ڄاڻان ٿي...“ هن چيو، ”پر هِن مھل ڪا گهڻي رش بہ ناهي ۽ مان هونئن بہ محتاج خاني وڃي رهي آهيان. مُنھنجو ڪو پنھنجو بچيو ئي ڪونھي.“
مون محسوس ڪيو تہ سندس اکين ۾ ڳوڙها هُئا.
مون خاموشيءَ سان ميٽر بند ڪيو ۽ پڇيومانس تہ هُوءَ ڪھڙي رستي کان مون کي وٺي وڃڻ ٿي گهري. جڏهن اسين، سندس وڻندڙ رستن تان شھر مان لنگهندا رهياسين تہ ڪراڙي سڄي واٽ مون کي اهي جايون ڏيکاريندي رهي، جيڪي سندس حياتيءَ ۾ خاص حيثيت رکنديون هيون. اها عمارت جنھن ۾ هُن نوڪري ڪئي هُئي. اهو گهر جتي هُوءَ ۽ سندس گهر وارو شاديءَ کان پوءِ ڪُجهہ عرصو مسَ رهيا هُئا. هڪ گودام، جتي اڳئين زماني ۾ هڪ ’ناچ گهر‘ هوندو هو ۽ جتي پنھنجي جوانيءَ ۾ هُوءَ دل کولي رقص ڪندي هُئي.
ٻن ڪلاڪن جي ڊرائيونگ کان پوءِ هُن مُرڪندي چيو، ”مان ٿڪجي پئي آهيان، هل تہ هاڻ هلون.“
جيڪا ائڊريس هن مون کي ٻُڌائي هُئي، اتي جيئن ئي پھتاسين تہ ٻن باوردي ملازمن کيس اتي ئي آڌارڀاءُ ڪيو. هُو اڳ ۾ ئي سندس منتظر هُئا. مون ڪراڙيءَ جي پيتي کنئين، تيستائين هُنن کيس ويل چيئر ۾ ويھاري ڇڏيو هو.
”گهڻو ڀاڙو ٿيو؟“ هُن پڇيو.
مون کيس وراڻيو تہ، ”ڪُجهہ بہ نہ ٿيو هو.“
”نہ پر، توکي بہ جيئڻو تہ آهي“ هُن چيو.
”ٻيا بہ الاهِي مسافر ملي ويندا.“ مون وراڻيو ۽ هڪ ڀاڪر پاتومانس. هُن مون کي مضبوطيءَ سان ڀاڪر ۾ ڀري ورتو.
”خوشيءَ جي انھن لمحن کي مون تائين پھچائڻ لاءِ وڏي مھرباني.“ هُن چيو.
جڏهن مان ٽيڪسيءَ طرف موٽي رهيو هُئس تہ مون در بند ٿيڻ جو آواز ٻُڌو. مُنھنجي اندر چيو تہ ڄڻ اهو آواز ڪنھن انسان جي حياتيءَ جي در بند ٿيڻ جو اشارو هُجي.
ان ڏينھن مون ٻيو ڪوبہ مسافر نہ کنيو ۽ بنان ڪنھن مطلب ۽ مقصد جي آءٌ اجايو رستن تي گاڏي ڊوڙائيندو رهيس. مون کي بس ان ڪراڙيءَ جو خيال هو. ڇا ٿئي ها جي کيس ڪو ڪاوڙيل، يا مختلف طبيعت جو ڊرائيور ملي ها! جيڪو هن شفٽ کي ختم ڪرڻ لاءِ بيتاب هُجي ها. مون کي بس ائين لڳو پئي، تہ اها اڄوڪي ڊرائيو، مُنھنجي سڄي حياتيءَ جو اهم ترين واقعو هُئي.
اسين سدائين زبردست لمحن جي ڳولا ۾ هوندا آهيون، پر اُهي گهڙيون اسان کي بنان ٻُڌائڻ جي پنھنجي ڀاڪر ۾ ڀري وٺنديون آهن ۽ مٿان وري انھن تي ڪو اهڙو قيمتي ڪاغذ بہ ناهي ويڙهيل هوندو، جو اسين ان تحفي کي سُڃاڻي سگهون.