ها، مان روز مٺو ضرور کائيندس
”نہ نہ... بدني لحاظ کان نہ... مون کي ڪڏهن ڪڏهن پنھنجي بدن تي مايوسي ٿيندي آهي. گهنجَ، سُڄيل اکيون ۽ اُنھن جي هيٺان لڙڪندڙ چمڙي. ڪڏهن ڪڏهن تہ مان آئيني ۾ نظر ايندڙ ڪُراڙي کي ڏسي پوئتي ٿي ويندو آهيان، پر بھرحال اُنھن شين بابت مون کي ڪا گهڻي فڪرات ناهي ٿيندي. مان هاڻي اُهو بڻجي ويو آهيان، جيڪو مون بڻجڻ پئي گهريو.“
مان پنھنجن حيرت انگيز دوستن کي، پنھنجي بھترين حياتيءَ کي ۽ پنھنجي محبت ڪندڙ ڪُٽنب کي ڪارن وارن يا سِڌي پيٽَ سان مَٽائڻ نٿو گهران. مُنھنجي عُمر جيئن جيئن وڌي آهي، تيئن تيئن مان پنھنجو پاڻ تي تنقيد گهٽ ڪرڻ لڳو آهيان يا کڻي ائين چوان تہ وڌيڪ مھربان ٿي ويو آهيان. مان پنھنجو دوست پاڻ بڻجي ويو آهيان. هاڻي مان ڪنھن اضافي بسڪوٽ کائڻ تي پاڻ کي ڇنڀيندو ناهيان يا وري جي مُنھنجو بسترو فضيلت ۾ ٺھيل ناهي هوندو، تہ بہ مان ڪو گهڻو بگاڙ ناهيان ڪندو، نہ ئي وري ڪنھن اجائي شئي جي اوچتو خريد ڪرڻ کان پوءِ، اُنھيءَ جي اجائي هُئڻ تي گهڻي دير مغز ماري ڪندو آهيان. مون کي لڳندو آهي تہ مون کي وڌيڪ کائڻ، بي ترتيب رهڻ ۽ لاپرواھہ رهڻ جو پورو حق حاصل ٿي چُڪو آهي. مون پنھنجا ڪيترائي محبوب دوست، وقت کان اڳي دُنيا ڇڏيندي ڏٺا آهن ۽ هُنن اها دنيا، اُهو سڀ ڄاڻڻ کان اڳ ئي ڇڏي تہ اصل آزادي ڇا هوندي آهي، جيڪا وڌندڙ عُمر سان حاصل ٿيندي آهي.
ڪنھن جو ڇا ٿو وڃي جي مان، صبح جو چئين وڳي تائين جاڳان يا ويھي ڪتاب پڙهان ۽ ٻنپھرن تائين سُتل هُجان؟ مان سٺ ۽ ستر جي ڏهاڪي جي حسين ڌُنن تي نچي بہ سگهان ٿو، تہ پنھنجي وڃايل محبت تي روئي بہ سگهان ٿو. هاڻي، هڪ ڪُراڙيءَ چمڙيءَ ۽ وڏي پيٽ سان، چڍو پائي، جڏهن مان سامونڊي لھرن سان کيڏان ٿو تہ سمارٽ نوجوانَ مون ڏي نھارين ٿا ۽ سندن اکين ۾ ڄڻ ڏُک ڀريل هُجي... چريا هِن... ڇا هُو مون وانگر پوڙها ڪونہ ٿيندا؟ ڇا سندن پيٽَ ڪونہ نڪرندا؟
مان ڄاڻان ٿو تہ ڪنھن ڪنھن مھل مان ويسارو بڻجي ٿو وڃان پر وري بہ، اهو تہ سوچيو نہ، تہ زندگيءَ ۾ ڀلا سڀ ڪُجهہ ياد رکڻ ضروري هوندو آهي ڇا؟ بس اهم اهم ڳالھيون ياد هُجن، ٻيو سڀ خير آهي. ها، سالن جا سال گُذاريندي، مُنھنجي دل الاهِي ڀيرا ٽُٽي آهي. دِل ڪيئن نہ ٽُٽندي سائين! جي اوهان ڪو پنھنجو پيارو وڃايو، يا ڪنھن ٻار کي ڪا بيماري هُجي يا اوهان جي پالتو جانور کي ڪنھن گاڏيءَ ڌَڪيو هُجي... دل ڪيئن نہ ٽُٽندي يارَ!؟ پر ڀڳل دليون ئي تہ اهڙيون هونديون آهن، جيڪي اسان کي سمجهہ، همٿ ۽ حوصلو ڏينديون آهن، جيڪا دل ٽُٽي نٿي سگهي، تنھن کي ڪڏهن بہ اها خبر پئجي نہ سگهندي تہ درد ڇا هوندو آهي يا نقص جو ڪھڙو ڪمال هوندو آهي.
مان ڪيڏو نہ احسانمند آهيان، جو ايترو جِيئو آهيان، جو مُنھنجا ڪارا وار اڇن ۾ تبديل ٿيا آهن ۽ مُنھنجي جوانيءَ جا ٽھڪ، مُنھنجي مُنھن تي ٺھيل لڪيرن ۾ ڀرجي ويا آهن. الاءِ ڪيترا ماڻھو ڪڏهن نہ کِلي سگهيا يا وري ڪڏهن ايترو نہ کِلي سگهيا، جيترو مان کِليو آهيان ۽ الاءِ ڪيترا تہ ڪارن وارن ۾ ئي جھان ڇڏي ويا، کين اُهي اڇا ڪرڻ جي مھلت ئي نہ ملي.
مان ’نه‘ چئي سگهان ٿو ۽ اُن جو چوڻ سمجهان ٿو. مان ’ها‘ بہ چئي سگهان ٿو ۽ اُن جو بہ چوڻ سمجهان ٿو. توهان جيئن جيئن پوڙها ٿيندا ويندا آهيو، تيئن تيئن مثبت ٿيندا آهيو. توهان ٻين ماڻھن جي، پاڻ بابت سوچ جي پرواھہ بہ ناهيو ڪندا. مان پنھنجو پاڻ کان هاڻي گهٽ سوال ڪندو آهيان، مون کي تہ هاڻي غلط ٿيڻ جو حق بہ حاصل ٿي چُڪو آهي، سو هاڻي، اوهان جي سوال جي جواب ۾، ”ها، مون کي ڪُراڙو ٿيڻ وڻي ٿو. اُنھيءَ مون کي آزادي ڏني آهي، مان جيڪي بڻيو آهيان، سو مون کي پسند آهي.“
مان سدائين جيئڻ وارو تہ ناهيان. پر جيستائين هِتي آهيان تہ ڪڏهن بہ اِن سوچ ۾ پنھنجو وقت نہ وڃائيندس تہ مان ڇا ڇا ڪري پئي سگهيس يا وري اها فڪرات ويھي ڪريان تہ مان ڇا ڇا هٿِ ڪري پئي سگهيس.
ها، مان روز مِٺو ضرور کائيندس.