رشتا رڳو جياپي سان ئي ٿورئي هوندا آهن!
”ڪوشش مٿان ڪوشش.... هن بس ڄڻ تہ سڄي حياتي فٽبال کي ارپي ڇڏي هُئي، مصيبت اها هُئي جو هُو قد جو ننڍو هو ۽ ڇوڪرن جي مقابلي جو جهڙوڪر ڏسڻ ۾ ئي ڪونہ ايندو هو. ان ڪري گهڻو ڪري سڀني راندين ۾ هُو ٻاهر بئنچ تي ويٺل نظر ايندو هو ۽ کيس کيڏڻ جو موقعو تمام گهٽ ملندو هو.
هي نوجوان ڇوڪرو پنھنجي پيءُ سان گڏ رهندو هو ۽ هنن ٻنھي جو پاڻ ۾ ڄڻ تہ ڪو خاص تعلق هو. جيتوڻيڪ ڇوڪرو ٻاهر بئنچ تي ويٺو هوندو هو پر تہ بہ سندس پيءُ پيو تاڙيون وڄائيندو هو، پيو رڙيون ڪندو هو، هُو ڪڏهن بہ ڪنھن راند ۾ غير حاضر نہ رهيو.
هاءِ اسڪول ۾ داخل ٿيو تہ بہ هي ڇوڪرو سڄي ڪلاس ۾ ننڍڙو هو. سندس پيءُ وري بہ کيس سدائين همٿائيندو هو ۽ اهو بہ چوندو هُئس تہ جي سندس دل نٿي چوي تہ ضروري ناهي تہ هُو فٽبال کيڏي، پر نوجوان کي وري بہ جنون هو ۽ هُو لاڳيتو پريڪٽس ڪندو رهندو هو. کيس اميد هُئي تہ هڪ نہ هڪ ڏينھن هُو بھترين رانديگر بڻجندو ۽ سينيئرن جي ٽيم ۾ شامل ٿيندو.
هاءِ اسڪول جا چار ئي سال هن سڀني پرئڪٽس سيشنس ۾ حصو ورتو، هر راند ۾ بھرو ورتائين، پر سندس نصيب وري بہ اهو بئنچ تي ئي ويھڻ رهيو. سندس پُرخلوص پيءُ سدائين هن کي اتساهيندو رهيو، سدائين ٻاهر اسٽينڊ تي ويٺل رهيو.
نوجوان جڏهن ڪاليج ويو تہ هن اهو پڪو پھہ ڪري ورتو تہ هُو فٽبال ٽيم ۾ ’ضرورت آهر طلب‘ واري حصي ۾ شامل ٿيڻ جي ڪوشش ڪندو. اهو رزرَو رانديگرن لاءِ هڪ دلداريءَ جيان هو تہ ڪنھن بہ وقت کين کيڏڻ جو موقعو ملي سگهي ٿو. سڀني کي پَڪ هُئي تہ کيس اتي بہ جاءِ نہ ملندي، پر سندس لاڳيتي ڪوشش ۽ ڪارڪردگيءَ کي ڏسندي، ڪوچ سندس نالو فهرست ۾ شامل ڪري ڇڏيو. هُو نہ صرف پاڻ موجود هوندو هو، پر ٻين لاءِ بہ سدائين اتساھہ جو محرڪ هوندو هو. ان خبر تہ کيس ’ضرورت آهر‘ ۾ شامل ڪيو ويو آهي، کيس ايترو تہ اتساهيو، جو هن ڊوڙي وڃي فون ڪري پنھنجي پيءُ کي اها خوشخبري ٻُڌائي، سندس پيءُ ڏاڍو خوش ٿيو، ڇاڪاڻ جو کيس بہ ڪاليج جي سڀني راندين ۾ شرڪت لاءِ ان بھاني دعوت ملي هُئي. هن نوجوان، سالن جا سال ڪاٽيا هُئا، هاڻي بہ ائين ئي ٿيو جو سندس سينئر ڪاليج جي ڏينھن ۾ بہ، بس آخري ميچ کان اڳ، شامل ٿيڻ لاءِ ڪو وجھہ مليو. هن اڃان پريڪٽس ڪئي ئي پئي، جو ڪوچ وٽس هڪ تار کڻي آيو، جنھن ڄڻ نوجوان کي ماٺ ڪرائي ڇڏيو. پنھنجو پاڻ کي سنڀاليندي هن ڪوچ کي چيو، ”اڄ صبح بابا وفات ڪري ويو آهي... ڇا مان اڄوڪي پريڪٽس مِس ڪري سگهان ٿو.“
ڪوچ کيس ڀاڪر پاتو، ”تون سڄو هفتو موڪل ڪري سگهين ٿو نوجوانَ... ۽ ها... ڇنڇر تي ٿيندڙ ميچ ۾ کيڏڻ بابت بہ هاڻي نہ سوچجانءِ.“
ڇنڇر آيو ۽ راند ۾ هنن جي ٽيم لاءِ مزو نہ هو، ڇاڪاڻ تہ ٽئين حصي ۾ ٽيم ڏهن پوائينٽس سان پوئتي هُئي، اهو ئي وقت هو، جو هي خاموش نوجوان، ماٺ ڪري لاڪرز تائين پھتو. ڪِٽ ڪڍيائين ۽ گرائونڊ ۾ هليو آيو، کيس ڏسي ڪوچ ۽ رانديگر حيران ٿيا.
”سر، مون کي اڄ کيڏڻ ڏيو... مھرباني ڪري، اڄ مون کي صرف هڪ ڀيرو موقعو ڏيو.“ هن ڪوچ کي منٿ ڪئي، جنھن ٻُڌي اڻ ٻُڌي ڪري ڇڏي. کيس سڀ کان بيڪار رانديگر کي اندر موڪلي ڇا ڪرڻو هو. ڇوڪري جي منٿ ميڙ لاڳيتي هلندي رهي ۽ آخرڪار سندس آزي نيزاري کي ڏسي ڪوچ چيو، ”ٺيڪ آهي وڃي کيڏ...“
ٿوري دير ۾ سڀ حيران ٿي ويا. اڻ ڄاتل ڇوڪري ڪمال ڪري ڏيکاريو هو، جنھن اڳ ۾ ڪڏهن ڪونہ کيڏيو هو، سو ميچ ۾ تباهي ڪري رهيو هو. مخالف ٽيم کيس روڪي نہ پئي سگهي، ڪنھن عظيم الشان رانديگر جيان هن پاس ڏنا پئي، بلاڪ ڪيائين پئي ۽ لاڳيتو اڳتي وڌي رهيو هو، ٽيم جو حوصلو موٽي آيو. سُتت ئي اسڪور برابر ٿي ويو، راند جي آخري گهڙين ۾ هن پاڻ پنھنجي سر، سڀني کي پٺتي ڇڏي گول ڪري ورتو ۽ سندس ٽيم کٽي وئي.
تماشائي اُٿلي پيا، سندس رانديگر ساٿين کيس ڪُلھن تي کڻي ورتو، جڏهن سڄو گوڙ جهڪو ٿيو تہ ڪوچ محسوس ڪيو تہ هُو، ائين ئي اڳ جيان، ڪنڊ کان هڪ بينچ تي ماٺ ڪيو ويٺو هو.
ڪوچ چيس، ”ٻچا تو تہ ڪمال ڪري ڇڏيو، توکي ٿيو ڇا هو؟ تو اهو سڀ ائين ڪيئن ڪري ورتو؟“
اکين ۾ ڳوڙهن ساڻ، هن ڪوچ ڏي نھاريندي چيو، ”توهان کي خبر آهي تہ بابا وفات ڪري ويو آهي، پر توهان کي اها خبر ناهي تہ هُو نابين هوندو هو.“ هن ڳيت ڏني، ”هُو مُنھنجي هر راند تي ايندو هو، پر ڏسي ڪونہ سگهندو هو. پر اڄ اها پھرين راند هُئي، جنھن ۾ مون کي لڳو تہ هُو مون کي ڏسي سگهي ٿو ۽ مون کيس اهو ڏيکارڻ پئي گهريو تہ مان اهو سڀ ڪري سگهان ٿو.“