تولاءِ پيارُ سدائين آهي!
تولاءِ پيار سدائين آهي، تولاءِ چاھہ سدائين آهي،
مان جيسين جيئري آهيان، مون لاءِ ننڍڙو تون ئي آهين.
***
ٻار وڏو ٿيو، هُو وڏو ٿيو، وڏو ٿيو، وڏو ٿيندو رهيو.
ٻن سالن جو ٿيو تہ سڄي گهر ۾ ڊُڪون پائڻ لڳو. ڪٻٽن مان ڪتاب ڪيرائي ڇڏيندو هو، ريفريجريٽر مان کاڌو ڪڍي هيٺ اُڇلائيندو هو. ماءُ جي واچ کڻندو هو ۽ باٿ روم ۾ ڇڏي ايندو هو. ڪنھن ڪنھن مھل امڙ چوندي هُئي، ”هي مون کي چريو ڪري ڇڏيندو.“ پر جنھن مھل رات ٿيندي هُئي ۽ ٻن سالن جو ٻارڙو ننڊ جي ڪڇ ۾ هليو ويندو هو، تہ هُوءَ سندس ڪمري جو در کوليندي هُئي، فرش تي بانبڙا پائيندي ايندي هُئي ۽ کيس گهري ننڊ ۾ ڏسي، هنج ۾ کڻندي هُئي ۽ تمام آهستڙي آهستڙي لوڏڙا ڏيندي هُئي... هيڏانھن هوڏانھن.... هيڏانھن هوڏانھن ۽ اهو سڀ ڪندي جهونگاريندي هُئي:
تولاءِ پيار سدائين آهي، تولاءِ چاھہ سدائين آهي،
مان جيسين جيئري آهيان، مون لاءِ ننڍڙو تون ئي آهين.
***
ننڍڙو ٻار وڌيو، وڌيو ۽ اڃان بہ وڏو ٿيو. هاڻي هُو نَوَن سالن جو ٿيو هو. هُو رات جي ماني نہ کائڻ لاءِ ضد ڪندو هو، کيس وهنجڻ نہ وڻندو هو ۽ جڏهن ناني وٽن ايندي هُئي تہ هُو گهٽ وڌ ڳالھائيندو هو. سندس ماءُ ايڏي تہ بيوس ٿي ويندي هُئي، جو ڪڏهن ڪڏهن سوچيندي هُئي تہ کيس راڻي باغ ۾ وڃي وڪڻي اچي، پر رات ٿيندي هُئي ۽ هُو سُتل هوندو هو تہ امڙ چُپ چاپ سندس ڪمري ۾ ايندي هُئي، فرش تي بانبڙا پائي. سندس ننڊ جي پَڪَ ڪندي هُئي ۽ پوءِ کيس هنج ۾ کڻي وٺندي هُئي ۽ تمام آهستڙي آهستڙي لوڏا ڏيندي هُئي. هيڏانھن هوڏانھن.... هيڏانھن هوڏانھن ۽ اهو سڀ ڪندي هُوءَ جهونگاريندي هُئي:
تولاءِ پيار سدائين آهي، تولاءِ چاھہ سدائين آهي،
مان جيسين جيئري آهيان، مون لاءِ ننڍڙو تون ئي آهين.
ٻار وڏو ٿيو، وڏو ٿيو ۽ ٿيندو رهيو. هاڻي هُو مُڇن جي ساوَڪ سان هو. سندس دوست بہ عجيب و غريب هُئا، عجيب ڪپڙا پائيندو هو ۽ الاءِ ڪھڙي موسيقي ٻُڌندو هو. ڪڏهن ڪڏهن ماءُ کي لڳندو هو تہ هُوءَ ڄڻ راڻي باغ ۾ رهندي هُجي، پر رات ٿيندي هُئي تہ هُوءَ ماٺ ميٺ ۾ سندس ڪمري جو در کوليندي هُئي، بانبڙا پائي اندر ايندي هُئي. هُو سُتل هوندو تہ هيڏي ساري ڏانگهي کي، هنج ۾ کڻي وٺندي هُئي ۽ تمام آهستڙي آهستڙي لوڏا ڏيندي جهونگاريندي هُئي:
تولاءِ پيار سدائين آهي، تولاءِ چاھہ سدائين آهي،
مان جيسين جيئري آهيان، مون لاءِ ننڍڙو تون ئي آهين.
جيتوڻيڪ هاڻي کيس اُڀ ساهي بہ ٿيندي هُئي.
***
نوجوان وڏو ٿيو، وڏو ٿيندو ويو. هاڻي هُو مرد بڻجي چُڪو هو. هُن گهر ڇڏيو ۽ شھر ۾ ٻي جاءِ ورتائين، پر ڪڏهن ڪڏهن امڙ رات جو اونداهيءَ ۾، پنھنجي ڪار پاڻ ڊرائيوَ ڪري، پُٽ وٽ ايندي هُئي. جي سندس گهر جون سڀ بتيون بند هونديون هيون تہ هُوءَ دري ٽَپي ايندي هُئي. بانبڙا پائي سندس بيڊروم مان لنگهندي هُئي، هُوءَ پَڪَ ڪندي هُئي تہ هُو سُتل آهي تہ کيس هنج ۾ کڻڻ جي ڪوشش ڪندي هُئي، جيڪا ڪوشش کانئس مُڪمل نہ ٿيندي هُئي، پر وري بہ هُوءَ کيس لوڏڙا ڏيندي هُئي، هيڏانھن هوڏانھن... هيڏانھن هوڏانھن ۽ جهونگاريندي هُئي.
تولاءِ پيار سدائين آهي، تولاءِ چاھہ سدائين آهي،
مان جيسين جيئري آهيان، مون لاءِ ننڍڙو تون ئي آهين.
***
ماءُ هاڻي ڪُراڙي ٿي وئي هُئي. هُوءَ پوڙهي پئي ٿي، اڃان وڌيڪ پوڙهي پئي ٿي. هڪ ڏينھن هُن پُٽ کي فون ڪئي ۽ چيائين، ”مون وٽان ٿي وڃ ابا، مان ڏاڍي بيمار آهيان، پوڙهي تہ هونئن ئي آهيان“ سو پُٽ کيس ڏسڻ آيو. پھريون ڀيرو هُن امڙ کي هنج ۾ کنيو ۽ لوڏا ڏيڻ لڳو، آهستڙي آهستڙي، هيڏانھن هوڏانھن... هيڏانھن هوڏانھن ۽ سندس ڪَنن ۾ جهونگارڻ لڳو.
تولاءِ پيار سدائين آهي، تولاءِ چاھہ سدائين آهي،
مان جيسين جيئري آهيان، مون لاءِ ننڍڙو تون ئي آهين.
***
اُن رات، پُٽ پنھنجي گهر موٽيو تہ اندر بيڊ روم ڏانھن ويندي، ڏاڪڻ تي الاءِ ڪيتري دير چُپ چاپ بيٺو رهيو ۽ پوءِ هڪدم مُڙي اُن ڪمري ڏانھن ويو، جتي سندس نئين ڄاول ڌيءَ، پنھنجي پينگهي ۾ سُتل هُئي. هُن آهستي آهستي وکون کنيون، پَڪ ڪيائين تہ ننڍڙي گهري ننڊ سُتل آهي ۽ آهستي کيس هنج ۾ کڻي ورتائين ۽ لوڏا ڏيڻ لڳس. هيڏانھن هوڏانھن.... هيڏانھن هوڏانھن ۽ جهونگارڻ لڳو.
تولاءِ پيار سدائين آهي، تولاءِ چاھہ سدائين آهي،
مان جيسين جيئري آهيان، مون لاءِ ننڍڙو تون ئي آهين.
***
پريان، پُراڻي گهر ۾، سندس ماءُ جون اکيون ٻُوٽجي ويون هيون.
هوءَ جھان ڇڏي وئي هئي.