محبت عمر جي محتاج نہ هوندي آهي
ڪيشيئر چيس پئي، ”مان ڇا ڪريان؟ تو وٽ ايترا پئسا آهن ئي ڪونہ، جن سان تون اها پنھنجي پسند واري گُڏي خريد ڪري سگهين.“
ٻارڙي هڪدم ڪنڌ ورايو، مون کي ڏٺائين ۽ پڇيائين، ”چاچا، ڇا توهان کي بہ پڪ آهي تہ مون وٽ ايترا پئسا ڪونھن، جو مان اها گُڏي وٺي سگهان!“
مون سندس پئسا ڳڻيا، گڏيءَ تي لکيل قيمت جو ڪاغذ ڏٺم ۽ چيم، ”ننڍڙا، توکي خبر آهي تہ هي پئسا هن گڏيءَ جي قيمت لاءِ ڪافي ناهن.“
ننڍڙو اڃا تائين بہ گڏيءَ کي پنھنجي هٿن ۾ جهليو بيٺو هو. مان ڏانھس وڌيس ۽ پڇيومانس تہ، آخر هُو اها گڏي وٺڻ لاءِ ضد ڇو پيو ڪري؟
هُن وراڻيو، ”اها گڏي، منھنجي ڀيڻ کي ڏاڍي وڻندي هئي. منھنجي دل چوندي هئي تہ مان اها گڏي پنھنجي ڀيڻ کي جنم ڏينھن تي تحفي طور ڏيان، پر هاڻ هيءَ گڏي مون کي پنھنجي ماءُ کي ڏيڻي آهي تہ اها جڏهن اوڏانھن وڃي تہ منھنجي ڀيڻ کي پڄاءِ.“ سندس اکيون اُداس ٿي ويون، ”منھنجي ڀيڻ ڌڻيءَ سان ملڻ هلي وئي آ. بابا چئي ٿو تہ منھنجي ماءُ بہ تمام جلدي ڌڻيءَ ڏي وڃي رهي آهي. منھنجي دل چئي ٿي تہ مان اها گڏي وٺان، پنھنجي امان کي ڏيان تہ جيئن اها هيءَ گڏي منھنجي ڀيڻ ڏانھن کڻي وڃي.“
منھنجي دل ڄڻ بيھجي وئي هئي.
ننڍڙي ٻارڙي مون ڏي نھاريو ۽ چيائين، ”مون بابا کي چيو، تہ امان کي چوي تہ اڃا نہ وڃي ۽ اوسيتائين انتظار ڪري، جيسيتائين مان بازار مان هيءَ گڏي وٺي موٽان.“
هُن هڪ خوبصورت فوٽو مون کي ڏيکاريو. جنھن ۾ هُو کِلي رهيو هو ۽ ٻُڌايائين، ”مان چاهيان ٿو تہ منھنجي ماءُ هي فوٽو بہ کڻي وڃي تہ جيئن منھنجي ڀيڻ مون کي نہ وساري. مون کي امان سان ڏاڍو پيار آ ۽ منھنجي خواهش آهي تہ هُوءَ بہ مون وٽان نہ وڃي، پر بابا چئي ٿو، تہ امان کي وڃڻو ئي پوندو، ڇاڪاڻ تہ منھنجي ننڍڙي ڀيڻ اُتي اڪيلي آهي.“ هُن وري اداس اکين سان گڏيءَ ڏي نھاريو ۽ ماٺ ٿي ويو.
مون هڪدم پنھنجو ٻٽون ڪڍيو ۽ ننڍڙي کي چيم، ”ڏسون ٿا متان ڪجهہ پئسا گڏي وٺڻ لاءِ نڪري اچن.“
مون هن جي پئسن سان پنھنجا پئسا ملايا تہ اها رقم گڏيءَ جي قيمت کان ڪجهہ وڌيڪ نڪري پئي.
ننڍڙي ٻارڙي چيو، ”ڌڻي پئسن ڏيڻ لاءِ مھرباني.“ ۽ پوءِ مون ڏي ڏسندي چيائين، ”گذريل رات سمھڻ کان پھرين مون ڌڻيءَ کان پڪ ورتي هئي تہ هُو مون کي ايترا پئسا ضرور ڏيندو، جو مان هيءَ گڏي خريد ڪريان تہ جيئن امان، اديءَ کي هيءَ گڏي پھچائي سگهي. هُن منھنجي ڳالھہ ٻُڌي... منھنجي تہ اها خواهش بہ هئي تہ مون وٽ ايترا پئسا بہ هجن، جو پنھنجي ماءُ لاءِ هڪ اڇو گلاب وٺي سگهان، پر مون ۾ همٿ نہ ٿي تہ مان ڌڻيءَ کان ايترو گهڻو گهران... پر ڏس تہ هُن مون کي ايترا پئسا ڏياري ڇڏيا، جو مان گڏي بہ وٺي سگهان ٿو ۽ اڇو گلاب بہ. منھنجي ماءُ کي اڇا گلاب ڏاڍا پسند آهن.“
خريداري ختم ڪرڻ کان پوءِ موٽندي، مان تہ ڄڻ ڪو ٻيو ماڻھو هوس. ننڍڙو ٻار تہ منھنجي دماغ مان نڪتو ئي نہ پئي. اوچتو مون کي ياد آيو تہ ٻہ ڏينھن پھرين مقامي اخبار ۾ هڪ آرٽيڪل ڇپيو هو، جنھن ۾ هڪ حادثي جي خبر هئي تہ نشي ۾ ڌُت هڪ ڊرائيور پنھنجي ٽرڪ، هڪ بيٺل ڪار ۾ هنئي هئي، جنھن ۾ هڪ ننڍڙي ڇوڪري ۽ سندس ماءُ ويٺل هيون. ننڍڙي ڇوڪري تہ اتي ئي گذاري وئي هئي. ماءُ جي حالت خطري ۾ هئي. ان خاندان کي اهو فيصلو ڪرڻو هو تہ ان عورت جون مشينون هٽائي، کيس دنيا مان رخصت ٿيڻ ڏنو وڃي يا اڃا اها هٿراڌو زندگي وڌيڪ وقت هلائجي.
جڏهن اهو آرٽيڪل ياد آيم تہ مان سوچيندو رهيس تہ ڇا اهو خاندان ان ننڍڙي ٻار جو هو؟
ساڻس ملڻ کان ٻہ ڏينھن پوءِ مون اخبار ۾ خبر پڙهي تہ اها نوجوان عورت بہ گذاري وئي هئي. مان پاڻ کي روڪي نہ سگهيس، اڇن گلابن جو گلدستو ورتم ۽ جنازي تي پھچي ويس.
مون ڏٺو ننڍڙي ڇوڪريءَ جو فوٽو، اُها ساڳي گڏي جا هُن ٻارڙي پسند ڪئي هئي سا ۽ هڪڙو اڇو گلاب تابوت ۾ رکيل هئا.
مان روئندو اُتان واپس موٽي آيس.
بس منھنجي حياتي سدائين لاءِ بدلجي وئي. پنھنجي ماءُ ۽ پنھنجي ڀيڻ لاءِ اُن ٻار جي محبت اڄ تائين منھنجي دماغ ۾ تازي آهي. اهڙي محبت جنھن کي نشو ڪري ڊرائيونگ ڪندڙ کسڻ جي ڪوشش ڪئي هُئي.