”توهان مون لاءِ ڇا آهيو!“ وڏو فرق آڻي ٿو!
هن هر هڪ کي پاڻ وٽ اڳيان سڏيو. پھرين هن هر ڪنھن کي اهو ٻُڌايو تہ هُو، پنھنجي استاد لاءِ ۽ سڄي ڪلاس لاءِ ڇا هو ۽ هن سڄي ماحول ۾ ڪھڙي انفراديت پئي رکي، تنھن کان پوءِ هُن هر هڪ کي آسماني رنگ جي هڪ پٽي ڏني، جنھن تي سونهري اکرن سان لکيل هو، ’مان ڪير آهيان، فرق آڻي ٿو.‘ تنھن کان پوءِ، ٽيچر سڄي ڪلاس کي هڪ پروجيڪٽ ڏنو تہ ڏسجي تہ سڄي معاشري تي سڃاڻپ جي هن انداز جو ڪھڙو فرق پوي ٿو. هر هڪ شاگرد کي ٽَي ٽَي اضافي ربنون ڏنائين ۽ هدايت ڪيائين تہ اهي معاشري ۾ وڃن ۽ حياتيءَ جي هن رُخ جي پکيڙ ڪن. کين ان وجود کي اها ربن پارائڻي هُئي، جنھن سندن حياتيءَ ۾ فرق آندو هُجي ۽ پارائڻ کان پوءِ انھيءَ کي ئي ٻہ ربنون بہ ڏيڻيون هيون تہ اُهو، ڪنھن کي ٿو پارائڻ گهري. سڀني ربنن جو تفصيل گڏ ڪرڻو هو ۽ پوءِ آخر ۾ نتيجو ٺاهڻو هو. ان سڄي ڪم ڪرڻ لاءِ هڪ مڪمل هفتو ڏنو ويو هو.
ڪلاس جو هڪڙو ڇوڪرو، پاسي واري ڪمپنيءَ جي هڪ جونيئر ڪارڪن کي اها ربن ڏيڻ ويو، ڇاڪاڻ تہ ان ڪارڪنَ، سندس ڪيريئر جي منصوبہ بنديءَ ۾ وڏي مدد ڪئي هُئي. تعليمي لحاظ کان مددگار رهيو هو ۽ سندس ڪوششن واقعي بہ هن شاگرد جي حياتيءَ ۾ معياري فرق آندو هو.
ڇوڪري، ورڪر جي شرٽ تي آسماني ربن لڳائي ۽ پوءِ ٻہ ٻيون ربنون ڏيندي چيائين، ”اسين مڃتا جي حوالي سان هي پروجيڪٽ ڪري رهيا آهيون، چاهينداسين تہ توهان بہ حصو بڻجي وڃو ۽ وڃي ڪنھن اهڙي ماڻھوءَ کي اها ربن ڏيو، جنھن کي اوهان مڃتا لائق سمجهو ٿا ۽ پوءِ اضافي ربن کيس ڏئي ٻُڌايوس تہ کيس بہ اها ربن، ڪنھن اهڙي ماڻھوءَ کي پارائڻي آهي، جيڪو وٽس مڃتا لائق آهي، مھرباني ڪري اهو سڀ نوٽ ڪري مون تائين واپس پڄائجو تہ جيئن خبر پئي تہ اهي ربنون ڪيترو ۽ ڪھڙو سفر طئه ڪن ٿيون.“
ان شام جو، ڪمپنيءَ جي ان جونيئر ورڪر کي پنھنجي باس وٽ وڃڻو هو، جنھن لاءِ مشھور هو تہ مددگار، نيڪ دل ۽ بھترين انسان آهي. ورڪر، باس کان ڪُجهہ گهڙيون گهريون، کيس ٻُڌايائين تہ هُو سندس حياتيءَ ۾ ڪيترو نہ مددگار ۽ اهم رهيو آهي. باس تہ حيران ٿي ويو، ورڪر عرض ڪيس تہ ڇا هُو آسماني رنگ جي ربن، قبول ڪندو ۽ ڇا هُو کيس اجازت ڏيندو تہ اها سندس شرٽ تي لڳائي وڃي؟ حيران باس چيو، ”ضرور... ڇو نہ...“
ورڪر، ربن، صاحب جي سيني جي کاٻي پاسي، شرٽ تي لڳائي، بلڪل سندس دل جي مٿان... ۽ کيس آخري آسماني ربن ڏيندي چيائين، ”سر، ڇا توهان مون تي مھرباني ڪندؤ ۽ هي ربن قبول ڪري، ڪنھن اهڙي ماڻھوءَ جي شرٽ تي لڳائيندؤ، جيڪو اوهان وٽ ان اعزاز جي لائق آهي؟ هڪ نوجوان اسڪولي شاگرد مون کي هي ربنز ڏئي ويو آهي، جيڪو عمل اسڪول جي هڪ پراجيڪٽ جو حصو آهي ۽ اسين سڀ هن مڃتا ڏيڻ جي عمل کي جاري رکڻ ٿا گهرون ۽ اهو ڏسڻ ٿا گهرون تہ اهو عمل ڪھڙي نموني ماڻھن تي اثر انداز ٿئي ٿو.“
ان رات، ڪمپنيءَ جو اهو صاحب، گهر موٽيو تہ پنھنجي 14 سالن جي ڄمار واري پُٽ کي ويھاري چيائين، ”اڄ مون سان هڪ حيرتناڪ عمل ٿيو آهي، مان پنھنجي آفيس ۾ ويٺو هُئس ۽ مُنھنجو هڪ جونيئر ماتحت، ميٽنگ لاءِ آيو. ٻڌايائين تہ هُو سدائين مُنھنجي ساراھہ ڪندو آهي. مون کي مڃيندو آهي ۽ هڪ زبردست ماڻھوءَ جي حيثيت سان مڃيندي، هن مون کي هي آسماني ربن ڏني، ٿورو سوچ ته... هُو مون کي زبردست ۽ ذهين ۽ الاءِ ڇا ڇا پيو سڏي... تنھن کان پوءِ اها ربن مُنھنجي شرٽ تي لڳايائين، جنھن تي لکيل آهي، ’مان ڪير آهيان، فرق آڻي ٿو‘ دل جي بلڪل مٿان لڳائي هن مون کي هڪ اضافي ربن ڏني تہ مان اها ڳولي ڳولي ڪنھن اهڙي ماڻھوءَ کي مڃتا طور ڏيان، جيڪو مون لاءِ بيحد اهم آهي.“
”مان جيئن گاڏي هلائيندو گهر پئي آيس تہ مون سوچڻ شروع ڪيو تہ آسماني ربن جو اهو اعزاز مون کي ڪنھن کي ڏيڻ گهرجي ۽ هڪدم مون کي تنھنجو خيال اچي ويو، مان توکي اهو اعزاز ڏيڻ ٿو گهران. مُنھنجو ڪم ڏاڍي مصروفيت وارو آهي ۽ جڏهن مان ٿڪجي ٽُٽجي گهر اچان ٿو تہ توکي بلڪل بہ ڌيان نٿو ڏيان. ڪڏهن ڪڏهن تُنھنجي اسڪول جي سٺن گريڊن نہ اچڻ تي يا تُنھنجي ڪمري جي بي ترتيبيءَ تي مان توکي دڙڪا بہ ڏيندو آهيان، پر بھرحال اڄ رات مون اهو چاهيو پئي تہ توکي پنھنجي ڀر ۾ ويھاريان ۽ توکي ٻُڌايان تہ تون مون لاءِ ڪيترو نہ اهم آهين ۽ مون لاءِ ٻين شين جي مقابلي ۾ ڪيترو نہ فرق ٿو رکين. تُنھنجي ماءُ کان سواءِ تون ئي مُنھنجي حياتيءَ جي اهم ترين هستي آهين، تون هڪ زبردست ٻار آهين ۽ مان توسان شديد پيار ڪيان ٿو.“
حيران ٻار روئڻ شروع ڪيو ۽ سندس ڳوڙها نہ پيا بيھن، سندس سڄو جسم ڏڪي پيو، هن پنھنجي پيءُ کي ڏٺو ۽ سُڏڪندي چيائين، ”مان سڀاڻي خودڪشي ڪري پاڻ کي مارڻ وارو هُئس بابا، ڇاڪاڻ تہ مون کي لڳندو هو تہ اوهان مون سان بلڪل بہ پيار نٿا ڪريو، پر هاڻي مون کي ائين ڪرڻ جي ڪابہ ضرورت ڪونھي.“