پل پل ۾ پچار، آهي آديسين کي
”جيڪ ڇا تون مون کي ٻُڌين پيو؟“
”معافي ٿو گهران امان... بلڪل بہ مان توهان کي ٻڌان پيو. الاءِ ڪيتري عرصي کان پوءِ مون هن کي ياد ڪيو آهي، شرمسار آهيان، پر مون کي تہ لڳندو هو تہ هُو ڪڏهوڪو گذاري ويو هو.“
”هن ڪڏهن بہ توکي نہ وساريو، جڏهن بہ مان ساڻس ملندي هُئس تہ هُو هڪدم تو بابت سوال ڪندو هو تہ تون ڇا پيو ڪرين؟ هُو ماضيءَ جا ڏينھن پيو ياد ڪندو هو. جڏهن تون هُن سان وقت گذاريندو هُئين.“
”مون کي سندس پراڻو گهر ڏاڍو وڻندو هو.“ جيڪ چيو.
”توکي خبر آهي جيڪ. جڏهن تنھنجي پيءُ وفات ڪئي هُئي اهو مسٽر بيسلر ئي هو، جنھن توکي اهو احساس ٿيڻ ئي نہ ڏنو هو تہ ڪو تون يتيم آهين.“ ماءُ چيو.
”هُو ئي تہ هو جنھن مون کي واڍڪو ڪم سيکاريو هو،“ جيڪ چيو ”مان ڪاروبار ۾ ايتري ترقي ڪري ئي نہ سگهان ها، جي هُو مون کي اهو سڀ ڪُجهہ نہ سيکاري ها... هُن الاءِ ڪيترو عرصو مون کي اهم سبقن جي سِکيا ڏيندي گذاريو... مان هن جي جنازي ۾ شرڪت لاءِ ضرور پھچندس.“
**
مصروفيت جي باوجود بہ هن وقت ڪڍيو. اڳلي اڏام وسيلي، هُو پنھنجي اباڻي شھر پھتو. مسٽر بيسلر جي تدفين سادي سودي هُئي. کيس پنھنجو ڪو ٻار نہ هو ۽ سندس الاهِي عزيز تہ اڳ ۾ ئي فوت ٿي چُڪا هُئا. جنازي ۾ ڪي ٿورا ماڻھو شريڪ ٿيا هُئا. جنھن رات جي صبح جو جيڪ کي واپس ورڻو هو. ان رات، جيڪ ۽ سندس ماءُ مسٽر بيسلر جي پراڻي گهر کي هڪ ڀيرو وري ڏسڻ لاءِ ان گهٽيءَ مان لنگهيا. گهر جي دروازي وٽ بيٺي، جيڪ ڪُجهہ لمحن لاءِ ڄڻ اٽڪي پيو ڄڻ وقت الاءِ ڪيڏو پوئتي موٽي ويو هو، ياد جا در کُلي پيا هُئا. سڀ ڪُجهہ ساڳيو هو. تصويرون، فرنيچر، سڀ ڪُجهہ... ڪُجهہ بہ تہ نہ بدليو هو.
اوچتو جيڪ ڄڻ پريشان ٿي ويو.
”ڇا ٿيو؟“ سندس ماءُ پُڇيو.
”دٻو ڪونھي ڪو اتي“ هُن وراڻيو.
”دٻو...! ڪھڙو دٻو؟“ ماءُ پُڇيس.
”او هتي سامھون هن ڪمري جي دريءَ وٽ، ٽيبل جي مٿان هڪ سوني صندوق رکيل هوندي هُئي. سونهري دٻو. مون کانئس ڪو هزار ڀيرا پُڇيو هوندو تہ ان دٻي ۾ ڇا هي؟ هُن سدائين اهو وراڻيو هو تہ ان ۾ اهو ڪُجهہ آهي جيڪو مون وٽ سڀ کان اهم آهي.“
اهو دٻو گم ٿي چُڪو هو. گهر جي هر شئي بلڪل اوئين ئي هُئي، جيئن جيڪ ڏسي ويو هو. بس دٻو ڪونہ هو. کيس لڳو تہ مسٽر بيسلر جي گهر وارن مان ڪنھن اهو دٻو کنيو هوندو.
”مون کي هاڻي ڪڏهن بہ اها خبر نہ پئجي سگهندي تہ هن جي قيمتي ترين شئي ڪھڙي هُئي؟“ جيڪ چيو، ”مان ٿوري دير ننڊ ڪري وٺان امان... مون کي صبح جو جلدي جھاز پڪڙڻو آهي.“
**
مسٽر بيسلر جي وفات کان ڪو ٻن هفتن کان پوءِ هڪ ڏينھن ڪم تان موٽندي، جيڪ کي پنھنجي ٽپال جي دٻي تي هڪ چِٽ لڳل ملي.
’هڪ دٻي تي صحيح وٺڻي آهي، گهر ۾ ڪوبہ ڪونھي مھرباني ڪري ويجهي ٽپال گهر تي ٽن ڏينھن اندر اچو ۽ پنھنجي ٽپال کڻي وڃو.‘ ٻئي ڏينھن صبح ساڻ، جيڪ اهو دٻو ورتو. ننڍڙو دٻو پراڻو پئي لڳو، ڄڻ سوين سالن جو موڪليل هُجي، هٿ اکري ڏاڍي ڏُکي هُئي، پر موٽ جي ائڊريسَ سندس ڌيان ڇڪائي ورتو، هن پڙهيو، ”هيرالڊ بيسلر“.
هن دٻو کنيو ۽ پنھنجي ڪار ۾ پھچي، ان جو ڪاغذ ڦاڙي ڇڏيائين. ان دٻي اندر سونهري صندوقڙي هُئي ۽ هڪ لفافو رکيل هو. لفافو کوليندي، جيڪ جا هَٿَ ڏڪي رهيا هُئا. اندران هڪ خط نڪتو، جنھن تي لکيل هو، ’مُنھنجي مرڻ کان پوءِ هن دٻي ۾ پيل سامان کي جيڪ بئنيٽ تائين پھچائجو. هي اها شئي آهي، جيڪا مُنھنجي لاءِ سڄي حياتيءَ اهم ترين رهي هُئي.‘
خط ساڻ، هڪ ننڍڙي چاٻي، ٽيپ وسيلي چنبڙيل هُئي. جيڪ جي دل جو ڌڙڪو تيز ٿي ويو. سندس اکين مان ڳوڙها ڪرڻ لڳا، هن ڏڪندڙ هٿن سان صندوقڙيءَ جو تالو، ان چاٻيءَ سان کوليو، جنھن ۾ هڪ خوبصورت سونهري کيسي واري واچ رکيل هُئي. مٿس هٿ ڦيريندي هُن ڏٺو، دٻي ۾ هڪ ٻيو ڪاغذ رکيل هو، جنھن تي لکيل هو.
”جيڪ، وقت ڏيڻ لاءِ مھرباني... هيرالڊ بيسلر“
جيڪ حيران ٿي ويو، ’جنھن شئي کي هُو سڀ کان قيمتي سمجهندو هو، سو مُنھنجو وقت هو؟‘
هُن ڪُجهہ منٽ، واچ هٿ ۾ جهلي ۽ پوءِ پنھنجي آفيس ورڻ ساڻ پنھنجي ايندڙ ٻن ڏينھن جون مصروفيتون منسوخ ڪرايائين. سندس سيڪريٽريءَ جينيٽ پُڇيو، ”پر ڇو سر؟“
”مون کي پنھنجي پٽ سان ڪُجهہ وقت گذارڻو آهي.“ هن چيو، ”۽ ها... جينيٽ... تُنھنجي بہ مھرباني جو تو مون کي هي وقت ڏنو.“