اسان وٽ سدائين ٻہ موقعا هوندا آهن
هُو هڪ ريسٽورنٽ ۾ مئنيجر هو ۽ مئنيجر بہ بيحد عجيب... ڇاڪاڻ تہ الاءِ ڪيترا بيرا، سندس پوئلڳ هوندا هُئا. هُو ڪا هوٽل پڪڙيندو هو تہ سڀ اتي اچي ويندا هُئا. ڪنھن هوٽل تان ڪم ڇڏيندو هو تہ اها لوڌ بہ ساڻس ٻئي ڪنھن نگر جو رُخ ڪندي هُئي. اهي سڀ سندس سلوڪ جي ڏور ۾ ٻڌل هوندا هُئا. هُو ڄڻ تہ قدرتي طور اتساهيندڙ هو. جي ڪنھن ڏينھن ڪنھن تي ڪو خراب وقت ايندو هو تہ جيري هڪدم وڃي سندس هٿ جهليندو هو ۽ کيس ٻُڌائيندو هو تہ ”ڏسو هن مشڪل جو هي مثبت رُخ بہ تہ ٿي سگهي ٿو نہ.“
سندس ڳالھيون، مون کي الاءِ ڇو توائي ڪنديون هيون. هڪ ڏينھن مون وڃي سندس دڳ جهليو ۽ پُڇيومانس ”مون کي تون سمجهہ ۾ نٿو اچين. تُنھنجو طريقو ڏسي، مُنھنجو تہ ساھہ ٿو مُنجهي، تون هر وقت تہ ائين مثبت نٿو رهي سگهين... پر اهو آخر تون ڪندو ڪيئن آهين؟“
هن وراڻيو، ”هر صبح جو جڏهن مان جاڳندو آهيان تہ پنھنجو پاڻ کي چوندو آهيان، ڏس جيري اڄ تو وٽ ٻہ موقعا آهن. تون سٺي موڊ ۾ رهڻ جي چونڊ بہ ڪري سگهين ٿو ۽ خراب موڊ ۾ رهڻ جو فيصلو بہ ڪري سگهين ٿو. پوءِ مان سٺي سڀاءُ، سٺي موڊَ جي چونڊ ڪندو آهيان. هر ڀيري جڏهن بہ ڪُجهہ خراب پيش ايندو آهي يا غلط ٿيندو آهي تہ مان ان ۾ مظلوم بڻجڻ چونڊيان يا وري ان مان ڪو سبق سکان. مان اُن مان سبق سکڻ جو فيصلو ڪندو آهيان. هر واري جڏهن بہ ڪو مون وٽ شڪايتون کڻي ايندو آهي تہ يا تہ مان سندن شڪايتن کي قبولڻ چونڊيان يا وري حياتيءَ جي مثبت رخ ڏانھن اشارو ڪيان. مان مثبت روخ ڏانھن اشارو ڪرڻ پسند ڪندو آهيان.“
”نہ پر اهو سڀ ڪو ايڏو سولو تہ ناهي.“ مون ڄڻ احتجاج ڪيو آهي. ”ڏاڍو سولو آهي“ هن زور ڏنو. ”حياتي تہ بس رڳو چونڊ ئي آهي. جڏهن بہ توهان فالتو شيون ڪري ڇڏيو ٿا تہ هر صورتحال بس چونڊ ئي آهي. توهان ئي اهو چونڊيندا آهيو تہ ڪنھن عمل کي ڪيئن ٿا مُنھن ڏيو. توهان ئي چوندا آهيو تہ ماڻھو اوهان جي سڀاءُ کي ڪيئن متاثر ڪندا.. توهان ئي سٺي ۽ خراب سڀاءُ جي چونڊ ڪندا آهيو. تہ رڳو اهو آهي تہ اوهان ڪيئن گذاريندا رهو، اوهان پاڻ چونڊيندا آهيو.“
مون کي سندس ڳالھيون اندر ۾ لھندي محسوس ٿيون. ڪُجهہ عرصو ترسي مون هوٽل انڊسٽري ڇڏي پنھنجو ڪاروبار شروع ڪيو ۽ اسان جو رابطو جھڙوڪر ڪٽجي ويو پر مان بھرحال هن جي ڳالھين کي ياد ڪندو هُئس ۽ حياتيءَ ۾ ردِعمل ڏيڻ بجاءِ ’چونڊ‘ واري ڳالھہ تي گهڻو ڌيان ڏيندو هئس. ڪُجهہ سالن کان پوءِ مون کي خبر پئي تہ جيريءَ جي هوٽل تي ڪُجهہ هٿياربند ڦورن حملو ڪيو هو، کيس ٽجوڙي کولڻ لاءِ چيائون. پريشانيءَ وچان هُو تال ميل ڀلجي ويو. ڦورن کي ڪاوڙ آئي ۽ هنن کيس گوليون هڻي ڇڏيون. خوشقسمتيءَ سان کيس جلدي اسپتال پھچايو ويو. 18 ڪلاڪن جي ڊگهي آپريشن ۽ انتھائي نگهداشت جي يونٽ ۾ انيڪ هفتا رهڻ کان پوءِ کيس گهر وڃڻ جي ان صورتحال ۾ موڪل ملي جو گولين جا ڪُجهہ ڇيرا، اڃان بہ سندس جسم ۾ رهيل هُئا.
حادثي کان تقريبن 6 مھينا رکي مان ساڻس مليس ۽ پڇيومانس، ”ڪيئن آهين؟“ تہ اها ئي ورندي ڏنائين، ”جي اڃان وڌيڪ چڱو هُجي ها تہ کڻي جاڙو هُجان ها. تون مُنھنجا نشان ڏسندين؟“
مون کي ڊپ پئي لڳو، مون اهي تہ نہ ڏٺا پر کائنس پُڇيم ضرور تہ جنھن مھل ڌاڙو لڳو پئي تہ کيس ڇا محسوس ٿي رهيو هو.
”پھرين شئي جيڪا مُنھنجي ذهن ۾ آئي، سا اها هُئي تہ مون کي در بند ئي رکڻ گهرجي ها.“ هن وراڻيو، ”۽ پوءِ جڏهن مان فرش تي ڪريل هُئس تہ مون سوچيو مون وٽ ٻہ موقعا آهن، يا مان جيئڻ چونڊيان يا مري وڃان... مون جيئڻ چونڊيو.“
”توکي ڊپ نہ ٿيو هو، تو هوش نہ وڃايو هو؟“ پُڇيم.
هن جواب جاري رکيو، ”طبي عملي وارا زبردست هئا، پر جنھن مھل هُو مون کي اسٽريچر تي کنيو پئي ويا تہ مون ڊاڪٽرن، نرسن ۽ ٻئي عملي جي مُنھن تي ڄڻ اهو ٻڌي ورتو تہ بس ”همراھہ تہ ويو“... پوءِ مون کي ڊپ ٿيڻ لڳو، مون کي لڳو تہ هاڻي عملي سوچ جو وقت آهي. هڪ گهنڊيدار وارن واري نرس مون کان پُڇيو، ”توکي ڪا الرجي بہ آهي.؟“ مون چيو، ”ها“ سڀني ساھہ روڪيو، مون کي ڏسي رهيا هُئا. مون چيو، ”مون کي گولين کان الرجي آهي.“ سڀ کڻي کِليا چيومانِ، ”مان جيئڻ چونڊيان ٿو. مُنھنجي آپريشن ائين ڪجو، جيئن مان جيئرو هُجان مُئل نہ.“
جيري، ڊاڪٽرن جي مھارت جي ڪري بچي ويو پر ان کان وڌيڪ حيرتناڪ سندس سلوڪ آهي. مون کائنس ئي سِکيو آهي تہ هر نئين ڏهاڙي اسان کي بھترين نموني سان جيئڻ جي هر حال ۾ چونڊ ملندي آهي، سلوڪ ڪمال حيثيت رکي ٿو.