بابا، امان وارَ ڇو نٿي ڪَٽرائَي؟
نرس هڪڙو گوشت جو گولڙو، ڪمبلن ۾ ويڙهيل سندس حوالي ڪيو ۽ هُن پاٻوھہ وچان پنھنجي نئين ڄاول ٻار کي، ڪمبلن مان ڳولھي لڌو ۽ هڪ وڏو ساھہ کنيائين.
ڊاڪٽرن هڪدم رُخ موڙي ورتو ۽ ڪمري جي وڏين درين مان ٻاهر نھارڻ لڳا. مڙس سندس هٿ جهلي ورتو ۽ پيار مان ڏانھس ڏٺائين. ٻارڙو، بنا ڪَنن جي پيدا ٿيو هو.
وقت ٻُڌايو تہ ٻارَ جي ٻُڌڻ جي قوت بلڪل معياري هئي، بس منھن تي ڪَنن وارين جاين تي ٻہ سوراخ هئا ۽ ڪَنن جون پاپڙيون ۽ ٻاهريان حصا اڻ ٺھيل هئا. هڪ ڏينھن جڏهن هُو اسڪول مان ڊوڙندو آيو ۽ سِڌو اچي پاڻ کي ماءُ جي هنجَ ۾ اُڇلايائين تہ هُوءَ تہ هڪدم سمجهي ويئي تہ اهو سڀ تہ ائين ئي ٿيڻو آهي. ننڍڙي ٻار ڏک وچان سُڏڪندي چيو، ”هڪ ڇوڪرَي... وڏَي ڇوڪرَي مون کي اَڍنگو سڏيو.“
ٻارڙو جوان ٿيو ۽ پنھنجي بدقسمتيءَ جي ڪري وڌيڪ مشھور هيو. جيتوڻيڪ هُو ڪلاس جو صدر هيو، پر وري بہ مٿس کِل ٺٺول جاري هئي. قدرت کيس موسيقيءَ ۽ ادب جي حوالي سان بي انتھا ڄاڻ ڏني هئي، پر هُو ٻين کان لھرائيندو هو. ”تون ٻين ٻارن سان ڪيئن ملندين؟... پنھنجي اڳين حياتي ڪيئن گذاريندين؟“
ماءُ سدائين فڪر ڪندي هئي. ڇوڪري جي پيءُ خانداني معالج سان مشورو ڪيو. ”ڪجهہ ٿي سگهي ٿو... ڇا اسين ڪجهہ ڪري سگهون ٿا.“ ڪَنن جي ماهر ڊاڪٽر وراڻيو، ”مان سمجهان ٿو تہ مان ٻاهرين ڪَنن کي جراحيءَ وسيلي لڳائي سگهان ٿو، جي اُهي ڪٿان حاصل ٿي سگهن.“
هاڻي اُن شخص جي ڳولھا شروع ٿي، جيڪو هن نوجوان لاءِ اهڙي قسم جي قرباني ڏيئي سگهي. ٻہ سال گذري ويا، هُن اوچتو پنھنجي ماءُ کي ڊوڙندي اچي ٻُڌايو، ”امان مون کي اسپتال گهرايو اٿن. ڪو اهڙو مھربان شخص آهي، جنھن مون کي پنھنجا ڪَنَ ڏيڻا ڪيا آهن. ٻُڌائي سو نٿو تہ ڪير آهي؟ پر هُن بھرحال واعدو ڪيو آهي.“
ماءُ ڏاڍي خوش ٿي، هُن پنھنجي پُٽ کي هڪ وڏو ڀاڪر پاتو ۽ چيائين، ”هاڻي تو مان هڪ ٻيو ڪامياب شخص اُڀرندو.“
ائين ئي ٿيو. هڪ باڪمال شخص زندگيءَ ۾ اڳيان نڪري آيو. هُو بي انتھا ذهين هو ۽ ڪاميابين سندس قدم چُميا. آپريشن کان پوءِ سُتت ئي هُو ٻاهرئين ملڪ پڙهڻ هليو ويو هو. گهر وارن سان ڪڏهن ڪڏهن ملاقات ٿيندي هئي ۽ سدائين هُو اهو ئي سوال پڇندو هو تہ، ”مون لاءِ اها قرباني ڪير ڏيئي سگهي ٿو؟!“
سندس پيءُ انھيءَ سوال تي سدائين کِلندو هيو، ”ڇڏ کڻي... جي ڪير ٻُڌائڻ نٿو گهري تہ ڀلا زوريءَ پڇبو ڇا؟“
”نہ پر مون کي خبر تہ هئڻ گهرجي نہ... ايڏو خزانو مون کي ڪنھن ڏنو؟... مان هُن جو احسان تہ نٿو لاهي سگهان، پر هُن بابت ڄاڻي تہ سگهان ٿو نہ...“ ”بلڪل نہ...“ پيءَ وراڻيو، ”توکي ٻُڌائڻ جي اجازت ئي ڪانھي. هُن اسان سان اهو معاهدو ڪيو هو، تہ اسين ڪڏهن بہ توکي هُن بابت ڪونہ ٻُڌائينداسين.“
نيٺ اُهو ڪارو ڏينھن بہ اچي ويو، جيڪو پُٽن جي زندگيءَ ۾ ايندو آهي. پنھنجي پيءُ جي ڀر ۾ بيٺي، هُن پنھنجي ماءُ کي تابوت ۾ ليٽيل ڏٺو. آهستي آهستي سندس پيءُ، هُن جي ماءُ جا اڇا وار پرتي ڪيا ۽ کيس ڏيکاريائين... سندس ٻئي ڪَنَ ڪپيَل هئا.
کيس ياد آيو، الاءِ ڇو هُن گذريل ڀيري، پنھنجي پيءُ کان پڇيو هو، ”بابا، امان وارَ ڇو نہ ڪَٽرائيندي آهي؟“ ۽ سندس پيءَ کيس ڪابہ ورندي ڪونہ ڏني هئي، جڏهن تہ ماڻس پريان بيٺي مُرڪيو هو. ڀرسان بيٺل پيءُ سندس ڪَنن ۾ سُرٻاٽ ڪيو، ”تنھنجي ماءُ چوندي هئي، تہ کيس ڏاڍي خوشي آهي تہ هُوءَ هاڻي وارَ نٿي ڪٽرائي ۽ ڪڏهن بہ ڪنھن کي اهو خيال بہ نہ آيو تہ ڪو هُوءَ ڪا گهٽ خوبصورت لڳي ٿي.“
اصل حُسن، دل جو هوندو آهي ۽ اصل خزانو اهو ناهي، جيڪو اسان کي ڏسڻ ۾ ايندو آهي. اصل حُسن پاڻهي نظر ايندو آهي ۽ اصل خزانو لڪل هوندو آهي.