محبت جو رنگُ سدائين گُلرنگ هوندو آهي
مون کي اندازو هو تہ اهڙي قسم جا ماڻھو اِسٽيوي جي هوندي بيچيني محسوس ڪندا، جنھن ڪري شروعاتي ڪُجهہ هفتا مون مٿس گهري نظرَ رکي. مون کي ڳڻتي ڪرڻ جي ڪا ضرورت ئي نہ هُئي، ڇاڪاڻ تہ رڳو هڪ هفتي اندر مُنھنجو سڄو عملو ڄڻ سندس آڱرين جي اشارن تي هلڻ لڳو هو ۽ هڪ مھيني اندر وري مُنھنجي ٽرڪ ڊرائيورن ۽ ٻين مسافرن لاءِ هُو هڪ مزيدار ’وجود‘ هو. هاڻي مون کي ڪابہ پرواھہ نہ هُئي تہ مُنھنجا باقي گراهڪ ڇا ٿا سوچين. آسماني رنگ جي جينز، مٿان شرٽ ۽ پيرن ۾ جاگر. مٿان وري هتي هُتي ڦرندو، کلندو، ڳالھائيندو ۽ فٽافٽ آرڊرس سروَ ڪندو اِسٽيوي هر اک جو تارو بڻجي ويو.
لوڻ داني، کنڊ داني، پنھنجي جاءِ تي ڀريل موجود هوندي هُئي، ميز تي مانيءَ جو ڀور يا ٻيو ڪُجهہ ڪريل، هاڻي ڏسڻ ۾ نہ ايندو هو ۽ اها چلڪاٽ ڪندي پاڻ پَسائيندي هُئي. اسان جو اڪيلو مسئلو رڳو اهو هوندو هو تہ کيس سمجهائجي تہ جيستائين ماڻھو کائي پورو نہ ٿا ڪن تيستائين هُو ٽيبل صاف ڪرڻ جو انتظار ڪري.
هُو هڪ ٽنگ کان ٻي ٽنگ تي لڏندو، سڄي ڊائننگ روم ۾ پيو ڦرندو هو تہ ڪا ٽيبل خالي ٿئي ۽ هُو اها چمڪائي وٺي. پھرين احتياط سان ٿانوَ، ٽراليءَ ۾ شفٽ ڪندو، پوءِ صاف ڪپڙي سان ٽيبل ٽاپ صاف ڪندو. جي کيس اهو احساس ٿي وڃي تہ ڪو گراهڪ ڏانھس نھاري پيو تہ سندس ڀرون ڳُتجي ويندا هُئا ۽ ڌيان وڌي ويندو هُئس، پنھنجي ڪم کي بلڪل صحيح ڍنگَ سان ڪندي هُو فخر محسوس ڪندو هو.
وقت گذرڻ ساڻ اسان کي خبر پئي تہ هُو پنھنجي بيواھہ ماءُ ساڻ رهندو هو جيڪا ڪئنسر جي مرض جي ڪري لاڳيتن آپريشنن مان گذري هُئي. هُو اسان جي ڍاٻي کان ٻہ ڪلوميٽر پريان عوامي گهرن ۾ سوشل سيڪيورٽي تي آڌاريل حياتي گذاريندا هُئا. سندن هٿ تنگ هوندو هو ۽ اسان پاران مليل پگهار، بس جياپي ۾ مددگار هُئي.
گذريل آگسٽ جي هڪ صبح جو ٽن سالن کان پوءِ هوٽل اداس هو ڇاڪاڻ تہ اِسٽيوي ڪونہ هو. کيس هڪ اسپتال ۾ دل ۾ وال لڳڻو هو. سندس سماجي خدمتگار ٻُڌايو تہ ڊائون سئنڊروم جا مريضَ گهڻو ڪري ننڍي عُمر ۾ دل جي بيمارين جو شڪار ٿي ويندا آهن. سو اهو سڀ اوچتو نہ هو ۽ مٿان اها بہ اميد هُئي تہ هُو جلدي ٺيڪ ٿي اچي ڪم تي چڙهندو.
هوٽل جي عملي ۾ خوشيءَ جي لھر ڊوڙي جڏهن سڀني ٻُڌو تہ سندس سرجري ڪامياب ٿي آهي ۽ هُو صحتياب ٿي ويندو. مُنھنجي پنجاھہ سالن کان وڏي ڄمار واري وئٽريس فرئني سڀني جي وچ ۾ ناچ ڪيو ۽ ٽرڪ ڊرائيور ۽ ماني کائيندڙ بہ جهومڻ لڳا. مُنھنجي گراهڪ ٽرڪ ڊرائيور بيلي رنگر، فرئنيءَ کان پُڇيو، ”ايڏي خوشي ڇا جي آهي؟“
” اِسٽيوي جي سرجري ڪامياب ٿي آهي.“ هن مُرڪيو.
”اڙي تڏهن هُو ڏسڻ ۾ ناهي آيو؟“ ٻن ٻين ڊرائيورن پُڇيو.
”هائُو“ فرئنيءَ چيو، ”پر مون کي پريشاني آهي تہ اسپتال جي ڳرن بلن کي ماءُ پُٽ ڪيئن مُنھن ڏيندا اهُي تہ جھڙو آڻين ۽ چاڙهين ٿا.“
بيلي رنگر ڌيان سان سندس ڳالھہ ٻُڌي ۽ فريني وري ٻي ميز تي هلي وئي.
مون کي نہ ڪو اهو خيال آيو تہ اسٽيو جي جاءِ تي ڪنھن ٻئي کي رکان نہ ئي مون رکڻ پئي گهريو. ڇوڪريون پنھنجن پنھنجن ميزن تي ڪم ۾ هيون. صبح جي رش کان پوءِ فرئني مُنھنجي آفيس ۾ آئي. هٿ ۾ ڪُجهہ ڪاغذي رومال هُئس ۽ مُک تي مُرڪ.
”ڇا ٿيو؟“ مون پُڇيومانس.
”مون ڊرائيورن جي وڃڻ کان پوءِ ميزون صاف پئي ڪيون تہ ڏٺم هي رومال ويڙهيل هُئا ۽ مٿان ڪافيءَ جا خالي ڪوپ رکيل هُئن.“
هن رومال جيئن مون کي ڏنو تہ ان مان ويھہ ڊالر هيٺ ڪري پيا، ۽ رومال تي ٻاهران وڏن اکرن ۾ لکيل هو، ” اِسٽيوي لاءِ“
هُوءَ مُرڪي. ”هڪڙي ڊرائيور سان مون، اِسٽيوي ۽ سندس ماءُ جي ڳالھہ ڇا ڪئي، سڀئي هڪٻئي سان حوالي ٿي ويا. هِن هُن کان پُڇيو، هُن هن کان...“ هن وري پنھنجي کيسي مان اهڙو هڪڙو ٻيو رومال ڪڍيو. ان مان وري پنجاھہ ڊالر نڪتا عجب وچان نھاريندي چيائين، ”ٽرڪ ڊرائيور بہ عجيب ٿيندا آهن.“
اها ٽي مھينا پھرين جي ڳالھہ هُئي ۽ اڄ اِسٽيوي ٺيڪ ٿي ڪم تي چڙهڻو هو. هن ڪم تي اچڻ لاءِ ڏينھن پئي ڳڻيا. گذريل هفتي هن ڏھہ ڀيرا فون ڪري اسان کي پڪَ ڪرائي هُئي تہ هُو اچي پيو. کيس ڊپ هو تہ شايد اسان کيس وساري نہ ڇڏيو هُجي ۽ سندس نوڪري خطري ۾ نہ هُجي.
مون کيس ۽ سندس ماءُ کي دعوت ڏني تہ اِسٽيوي جي موٽ تي هُو گڏ اچن. محفل ملھائين ۽ هُو ڪم تي چڙهي.
اِسٽيوي ڪمزور ۽ سنھو ٿي ويو هو. اچڻ ساڻ ئي هُو تيار ٿيڻ واري ڪمري ۾ ويو تہ جيئن پنھنجو ائپران پائي ۽ ٽرالي کڻي اچي.
”ترس اِسٽيوي، ايتري تڪڙ ڇا جي آ“ مون کين ٻانھن کان ورتو، ”ڪم ٿورو ترسي بہ ٿيندو، في الحال تہ توهان ٻئي پنھنجي مؤٽ جو جشن مون ساڻ ملھائيندو. هڪ ميز تي نيرن توهان جو انتظار پئي ڪري.“
مان کيس ڪُنڊائتي ميز ڏانھن وٺي آيس ۽ مون کي لڳو تہ سڄو عملو پويان اچي رهيو هو، ٽيڏي اک سان ڏٺم، هر ٽيبُل تان ڊرائيوَر اٿي، اسان ڏانھن اچي رهيا هُئا.
اسين وڏي ميز وٽ پھتاسين جنھن جو مٿاڇرو ڪافيءَ جي ڪوپن، ساسرن ۽ پليٽن سان سٿيل هو ۽ جن جي هيٺان سليقي سان ڪاغذي رومال رکيل هُئا.
مون سخت آواز ۾ چيو، ” اِسٽيوي سڀ کان پھرين تہ تون اها ميزَ صاف ڪندين، ڏس ڪيترو سامان اتي رکيل آهي.“
اِسٽيوي، مون ڏي نھاري، ماءُ ڏانھن ڏٺو ۽ ڪوپ هٽائي هڪ رومال ڪڍيائين جنھن تي لکيل هو، ” اِسٽيوي لاءِ“ ٻيو رومال کڻڻ ساڻ ئي ڏهن ڏهن ڊالرن جا ٻہ نوٽ ڪري پيا، اِسٽيوي پئسن کي گهُوريو، هر رومال تي سندس نالو لکيل هو. مون سندس ماءُ ڏانھن نھاريندي چيو.
”هن ميز تي ڏَھہ هزار ڊالرن کان مٿي جي رقم جا نوٽ ۽ چيڪَ رکيل ٿوَ جيڪي سڀ ٽرڪ ڊرائيورن ۽ ٽرڪ ڪمپنين اِسٽيوي لاءِ موڪليا آهن، جڏهن کين اوهان جي تڪليف جي خبر پئي تہ هُنن پنھنجي اِسٽيوي جي اها مدد ڪئي آهي.“
گوڙ هئو، ڳوڙها هُئا، سڀ هڪٻئي کي ڀاڪر پائي رهيا هُئا. ۽ مزي جي ڳالھہ تہ اِسٽيوي ان سڄي گوڙ ۾ بہ رڳو پنھنجو ڪم ڪري رهيو هو... هُو ميز صاف ڪري رهيو هو، پنھنجي سڀ کان بھترين ڪارڪن تي مون کي بيحد فخر آهي.