هي ڳوڙها دراصل اسان جون مُرڪون آهن
منھنجي طبيعت ڏاڍي سادي ۽ دوستاڻي آهي. مان تقريبن سڀني ماڻھن کي ڏسي مرڪندي آهيان ۽ سلام ڪندي آهيان. مون کي لڳو اها اسائنمينٽ تہ ماڳھين مکڻ آهي، چپٽي وڄائي ٿي ويندي.
مارچ جي هڪ روشن صبح جو مان، منھنجو مڙس ۽ منھنجو سڀ کان ننڍو پُٽ کاڌي جي هڪ دُڪان تي پھتاسين. اسان جو خيال پنھنجي ننڍڙي پُٽ کي راند کيڏائڻ جو هيو ۽ منھنجي مَنَ ۾ اهو خيال بہ هيو، تہ مان پنھنجي پروجيڪٽ کي مڪمل ڪرڻ جي ڪوشش، اڄ ئي ٿي ڪري وٺان. پھرين اسان سوچيو تہ ڪجهہ کائي وٺون ۽ ان کان پوءِ ٻار کي راند رهايون ٿا.
ماني وٺڻ لاءِ اسين قطار ۾ بيٺل هياسين، جو مون کي لڳو تہ ڄڻ هر ڪو پنھنجي جاءِ تان کسڪي رهيو هو. اها حرڪت منھنجي مڙس بہ ڪئي تہ مون کي ڏاڍي حيرت ٿي. مون پوئتي مُڙي ڏٺو تہ منھنجي اندر ۾ ڄڻ ڊپ ڀرجي ويو ۽ مون کي سمجهہ ۾ اچڻ لڳو تہ هُو سڀ ڇو پري ٿي ويا هئا. سڄو ماحول بدبوءَ سان ڀرجي ويو هو، ڇاڪاڻ تہ منھنجي پويان ٻہ بي گهر ڪُراڙا کاڌي وٺڻ لاءِ اچي بيٺا هئا. مون پنھنجي پويان بيٺل ننڍي قد واري پوڙهي ڏانھن نھاريو، جيڪو منھنجي بلڪل ويجهو بيٺو هيو ۽ جنھن مان بدبوءَ جا ڄڻ اُلا نڪري رهيا هئا، پر حيرت انگيز ڳالھہ اها هئي تہ سندس آسماني رنگ جي اکين ۾ عجيب جوت هئي. مُک تي مُرڪ هئس، جنھن سان هُن مون کي سلام ڪيو، ’سُکي هجين‘ دعا ڪندَي، هُن پنھنجي هٿ ۾ جڪڙيل ڪجهہ سِڪن کي وري ڳڻيو. سندس پويان بيٺل ٿورو ڊگهيرڙي ڪُراڙي الاءِ ڇا ڀُڻڪيو، مون کي لڳو تہ جيڪو ٻيو پوڙهو هيو، تنھن جو ذهني توازن ڄڻ ٺيڪ نہ هيو ۽ هي آسماني اکين وارو ڪراڙو سندس همراھہ ٿيو بيٺو هيو. منھنجي اکين ۾ ڳوڙها ڀرجي آيا ۽ مان هُنن جي ڀر ۾ ئي بيٺي رهيس. ڪائونٽر پويان بيٺل ڇوڪريءَ کانئن پڇيو، ”ڇا ٿو گهرجيوَ؟“
هُن وراڻيو، ”صرف ڪافي وٺي سگهون ٿا مِس.“
سندس جملي ۾ جيڪو درد هو، سو پاڻ ڏانھن ڇڪيندڙ هيو. ٻاهر شديد سيءُ هيو ۽ وٽن مناسب اوڇڻ بہ ڪونہ هيا، جو پاڻ کي سيءَ کان بچائي سگهن ۽ شايد ان ڪري ئي هُو اندر، ريسٽورينٽ ۾ ٿورو وقت گذارڻ پيا گهرن تہ جيئن ڪجهہ وقت گرم رهي سگهن. مون ڄڻ اهو سڀ ڪجهہ محسوس ڪري ورتو. اندر ۾ الاءِ ڪھڙي ڪيفيت جاڳي پيم. هڪدم اڳيان وڌيس ۽ آسماني رنگ جي اکين واري ڪُراڙي کي ڀاڪر ۾ ڀري ورتم. اها ئي گهڙي هئي، جڏهن مون کي احساس ٿيو، تہ ريسٽورينٽ ۾ ويٺل هر ماڻھو مون ڏانھن نھاري رهيو هو ۽ منھنجي هر حرڪت کي جانچي رهيو هو. مان مرڪيس ۽ ڪائونٽر پويان بيٺل نوجوان نينگريءَ کي ٻن اضافي ناشتن کي الڳ الڳ پليٽن ۾ پيش ڪرڻ لاءِ چيم. مون ڏٺو تہ هُو ٻئي ڄڻا، هڪ ڪُنڊائتي ٽيبل چُونڊي وڃي ويٺا هئا.
مون نيرن سندن ميز تي وڃي رکي ۽ آسماني اکين واري ڪُراڙي جي هٿَ تي هٿُ رکيم، جيڪو ڏاڍو ٿڌو هو. هُن ڀريل اکين سان مون ڏانھن نھاريو. منھنجي هٿَ تي ٿڦڪي ڏنائين ۽ چيائين، ”ڌڻي توکي خوش رکي.“
مون سندس هٿَ جڪڙي ورتا ۽ چيم، ”مان اهو تو لاءِ نہ پئي ڪيان. مان تہ اهو پنھنجي رب لاءِ پئي ڪيان تہ جيئن تون نااُميد نہ رهين.“
پنھنجي پُٽ ۽ مڙس ڏانھن موٽندي مان روئي رهي هئس. جڏهن مان پنھنجي مڙس جي ڀرسان ڪرسيءَ تي ويھي رهيس تہ هُن هڪ وسيع مرڪ آڇي ۽ چيائين، ”ڌڻيءَ ان ڪري ئي تہ توکي، مون کي ڏنو آهي تہ جيئن مان سدائين پُراُميد رهان.“ اسان ٻنھي هڪ ٻئي جا هٿَ جهلي ورتا ۽ الاءِ ڪھڙو سڪون جو احساس اسان کي گهيري ويو.
ڪاليج موٽيس ۽ پنھنجي آخري ڪلاس تي، پنھنجو پروجيڪٽ جڏهن ٽيچر جي حوالي ڪيم تہ هُن پڙهڻ کان پوءِ پڇيو، ”مان محبتن جو اهو قصو، ٻين کي ٻُڌائي سگهان ٿي؟“
مون جهڪيل ڪنڌ سان ’ها‘ ڪئي.
هُن پڙهڻ شروع ڪيو، پڙهندِي بہ رهي ۽ روئندي بہ رهي. سندس آخري جملو مون کي ياد آهي. هُن چيو، ”هي ڳوڙها دراصل اسان جون مُرڪون آهن.“