ڪاڻ ڪنين جي ڪاڻ، مان تہ ڪاڻون ڪڍان ڪن جون
سندن حياتيءَ جا سلسلا بہ عجيب هُئا. هڪ گهر جو ڪرايو ايندو هو، جنھن مان خرچن جو پورائو ٿيندو هو، پڙهائيءَ جو خرچ بہ هلندو هو، تہ زندگي بہ اڳيان سفر ڪندي وئي.
سندس ماءُ کي پيانو وڄائڻ جو ڏاڍو شوق هوندو هو. هُوءَ پاڻ تہ نہ وڄائي سگهندي هُئي، پر کيس اها حسرت هُئي تہ هُوءَ پنھنجي پُٽ جو وڄايل پيانو ٻُڌي سگهي.
رَوبيءَ کي پنھنجي ماءُ جي خواهش جو علم هو ۽ اُن ڪري ئي جڏهن سندس ماءُکيس موسيقي سيکاريندڙ اُستاد وٽ وٺي آئي تہ هُن ڪا بہ چُون چران نہ ڪئي.
سيکاريندڙ اُستاد کي، روبيءَ کي سيکارڻ ۾ ڏاڍي ڏُکيائي پيش اچڻ لڳي، ڇاڪاڻ تہ موسيقي، روبيءَ جي ڄاڻ وٽان نہ هُئي. سندس سُر ڦريل هوندا هُئا ۽ ڪڏهن ڪڏهن هُو بي تالو بہ ٿي ويندو هو. اُستاد کيس سيکارڻ جي ڏاڍي ڪوشش ڪئي، هُو پاڻ بہ محنت ڪندو هو، پر اُستاد جو اعتبار حاصل ڪرڻ ۾ ناڪام ويو هو.
ماءُ جو اتساھہ مثالي هو. هُو هر هفتي روبيءَ کي پيانو سيکاريندڙ ٽيچر وٽ موڪليندي هُئي. گهر تي کائنس سبق ٻُڌندي هُئي ۽ کيس پَڪَ هوندي هُئي تہ هِڪ ڏينھن سندس پُٽ هڪ وڏو پيانسٽ ٿيندو ۽ شاهڪاريءَ سان پيانو وڄائيندو.
هڪ ڏينھن رَوبي، پيانو سکڻ نہ آيو. استاد سمجهيو تہ هاڻي رَوبي بہ ڳالھہ کي سمجهي ويو آهي ۽ شايد سِکي سِکي ٿڪجي پيو آهي. کيس اهو بہ اطمينان ٿي ويو تہ ٻارڙو هاڻي کان ئي سمجهي ويو، ڇاڪاڻ تہ هُن جي وڄائڻ ۾ ڪي خاص اُميدون تہ ڪونہ هيون.
ڪُجهہ ئي ڏينھن ۾، پيانو ٽيچر کي شھر ۾ پيانو وڄائڻ جو هڪ زبردست پروگرام مليو. هُن پنھنجي سڀني شاگردن کي تيار ڪيو. اوچتو وٽس رَوبيءَ جي فون آئي، جنھن منٿ ڪئي پئي تہ کيس بہ وڄائڻ جو موقعو ڏنو وڃي. ٽيچر، رَوبيءَ کي ٻُڌايو تہ هُو وڄائڻ ۾ ايڏو سُٺو ڪونھي ۽ ٻي ڳالھہ تہ هاڻي هُو شاگرد بہ ناهي رهيو، ڇاڪاڻ تہ ڪافي ڏينھن کان هُن سبق سکڻ بند ڪري ڇڏيو آهي.
رَوبي کيس منٿون ڪندو رهيو تہ، ”رڳو هڪڙو موقعو ملي، مان اوهان جي عزت گهٽ ٿيڻ ڪونہ ڏيندس.“
ٻار جي منٿ ميڙ وڌندي وئي ۽ آخرڪار ٽيچر ان ڳالھہ تي راضي ٿي تہ هُوءَ کيس هڪڙو موقعو تہ ڏيندي، پر اهو موقعو اُن محفل جي سڀ کان آخري لمحن ۾ هوندو. ٽيچر سمجهيو تہ جڏهن محفل ۾ ٻيا سڀ بھترين نموني سان وڄائيندا تہ اُنھن سڀني جي ڪارڪردگي ڏسي، محفل جي آخري لمحن ۾، رَوبي پاڻ ئي ماٺڙي ڪري وڄائڻ کان پاسو ڪندو.
محفل جو ڏينھن آيو. سڄو هال ماڻھن سان کڇا کڇ ڀريل هُو ۽ هر ٻار بھترين پرفارمنس ڏني.
رَوبي هر ڪنھن کي ڏسي رهيو هو. ٽيچر جو خيال هو تہ هُو چُپ چاپ هليو ويندو، پر هُو ويٺو رهيو ۽ آخر سندس ڪارڪردگي ڏيکارڻ جو بہ وارو آيو. جڏهن سندس نالو ورتو ويو تہ سندس ڪپڙا بہ موقعي مھل جي حساب سان مناسب نہ هُئا ۽ مٿان وري وار بہ ڦٽل هُئس.
ٽيچر ڏاڍي پريشان ٿي وئي. کيس لڳو تہ سڄي شام جي بھترين ڪارڪردگي خاڪ ٿي ويندي. هُن پردي جي پويان اشارو ڪرڻ چاهيو، پر هاڻي دير ٿي چُڪي هُئي ۽ روبي سڀني جي سامھون اچي ويو هو.
هُن جيئن ئي وڄائڻ شروع ڪيو تہ سڄي هال ۾ ماٺ ٿي وئي. سندس وڄائڻ جو هُنر باڪمال هيو. ماڻھو هِن ننڍڙي ڄمار جي پيانسٽ کي ڏسي حيران هُئا. سندس هڪ هڪ سُر تي تاڙيون وڄي رهيون هيون ۽ اِهو ثابت ٿي چُڪو هو تہ هُن، هِن شام جي سڀ کان بھترين پرفارمنس ڏني هُئي. سندس وڄائڻ جي خاتمي تي، ٽيچر سميت سڄو هال، سندس احترام ۾ اُٿي کڙو ٿيو.
ماڻھن، رَوبيءَ کان ايڏي بھترين وڄت جو سبب پُڇيو تہ هُن مائيڪرو فون تي اچي چيو، ”مان، پيانو سکڻ جا هفتيوار سبق وٺڻ نہ اچي سگهندو هُئس، ڇاڪاڻ تہ مون کي هِتي موڪلڻ وارو ڪوبہ ڪونہ هو. امان ڏاڍي بيمار ٿي وئي هُئي. کيس ڪينسر وڪوڙي وئي هُئي. اڄ صبح جو جڏهن هُوءَ گُذاري وئي تہ مُنھنجي دل چيو تہ مان کيس يادگار پيانو ٻُڌايان. ڏسو هي پھريون ڀيرو آهي، جڏهن هُوءَ مون کي مڪمل نموني ٻُڌي سگهي ٿي، ڇاڪاڻ تہ جيئري هوندي هُوءَ ٻوڙي هوندي هُئي. جڏهن مان سمجهان ٿو تہ هُوءَ مون کي ٻُڌي سگهي ٿي تہ پوءِ مون کي يقينن سڀني کان بھترين پرفارمنس ڏيڻ گهرجي.“