ڀونءِ نه آئي ڀانءِ
ماڻهو دلبر هو. دلبر به اهڙو، ڄڻ ڪنهن عاشق جي دل! سنڌ وانگر سٻاجهو! ويجهو ويهبس، ته منجهانئس سنڌ جي سڳنڌ پئي ايندي. خوامخواهه پيو وڻي. چئجي ته، بس ويٺو ڳالهائجيس.
چيائين، ”مان وڃان ٿو.“
مون کان ڇرڪ نڪري ويو. پڇيو مانس، ”ايترو جلدي؟“
جواب ڏنائين، ”ها، هاڻي هتي نه رهبو. وڃبو.“
”وڃبو!“ مون ڏانهس ڏٺو. الاءِ ڇو مون کي بيحد اداس نظر آيو. چيم، هينئر ته اسان وٽ آيو آهين! هينئر ته هتي پهتو آهين! وري ايترو جلد موٽي پيو وڃين. ڇو؟“
ٿڌو ساهه کنيائين ـــ منهنجي سوال جو جواب ڏنائين. چيائين، اياز جي هڪ وائيءَ جي هڪ سٽ مون کي دل تي تري آئي آهي.
پڇيم، ڪهڙي؟
اهڙو وياڪل ٿي ويو، ڄڻ سرءُ جي شام ۾ ڪنهن ٽاريءَ کان ٽٽل پن هو! پوءِ، جهلي جهلي اياز جي هڪ وائيءَ جي هڪ سٽ ورجايائين، ”ڀونءِ نه آئي ڀانءِ، الا مان اُڏري ويندو سانءِ.“
منهنجي هانوَ ۾ هٿ پيو.
”تون اُڏري ويندين! تون هليو ويندين!“ مون سندس ڪلهي تي هٿ رکندي چيو، ”پنهنجن دوستن، سنگتين، ساٿين کي ڇڏي هليو ويندين!“
”ها، اسان سفر جو سانباهو ڪري ڇڏيو آهي.“ پولار ڏانهن ڏسندي چيائين، ”پنڌ پراهون آهي. راهه اڻاڳي آهي. منزل ڏور ۽ من تنها آهي. تنهن ڪري سويل ڀريو سفر تي روانو ٿبو.“
منهنجين اکين ۾ پاڻي تري آيو. پڇيو مانس، ”ڏکن واري ڏيهه ۾ دل نه لڳي اٿئي ڇا؟“
هن جواب نه ڏنو.
ماٺ ميٺ ۾ سفر تي روانو ٿي ويو.
عبدالحق عالماڻي، منهنجو دوست، منهنجو سنگتي، منهنجو ساٿي گذاري ويو. هو نه ترسيو. هو هليو ويو.
اڄ اياز جي هڪ گيت جا ڪجهه بند منهنجيءَ دل جي بيابان ۾ پڙلاءَ ڪري رهيا آهن.
”اڄ دور ويا، ڪلهه ڀرسان ها،
گهنگهور گهٽا ٿي ترسان ها،
مان سارا چارا ميٽيان ها،
مان بادل بڻجي برسان ها،
روئڻ سان رهن ها جي سپرين ـــ
مان نيڻن نير نه روڪيان ها.“
1975