مِٽِي ٿَڃ – مِٽي رَت
پوءِ به منھنجي مُوڙھي مَت
سرتيون ھليون، ھيڪل ھاڻ
پُوڻِي پُوڻِي ويھي ڪَت
اندر منجهه جهاتي پاءِ
دئيت ھڻيو ويٺو ٿئي دَت
لوئِيءَ لَڄَ بچائجانءِ
پارج پنھوارين سين پَت
مُرڪياسين ته لڙي پيا لڙڪ
ھونئن ته ڪائي ڳالھه نه ڳت
توکي دانگي ڪِيئن سَڏيان
دانگيءَ تي ٿو اُٿلي رَت
اڱڻ اُجرو، چوڏھينءَ چنڊُ
ٺارجي کڻي جيڪر ڀَت
تون به ته پنھنجو آن امداد
تون به ڀلي ڪا گهاڻِي گهَت