اوڦِٽُو
ھن شھر ۾
ھڪ گهر ھُيو
ڪاڏي ويو!
اُن جي اڱڻ
تي ٽھڪڙن
جون روپيون
گهنٽيون ھيون
ھڪ بَڙ ھُيو
پڙَ ۾ ٻڌل
پينگهون ھيون
ٿاڏارجي !
ڇا ويو اُھو!
ھِن کان پڇيم
ھُن کان پڇيم
سڀ چُپ ھئا
ٻولي نه ٿي
سمجهيئون سندم
ھي شھر جو
کن پل اڳي
منھنجو ھُيو
منھنجو صفا
پنھنجو ھُيو
ھن سان سندم
ست سڱ ھئا
جو ماءُ ھو
جو پيءُ ھو
۽ پريمڪا
۽ ڀاءُ ھو
ھن شھر ۾
ماڻھو ھُيا
ھينئڙي سندن
ھڪ ھيج ھو
مُک تي سندن
ھڪ تيج ھو
مڻيا ھئي
شوڀا ھئي
ھِن شھر ۾
ٻالڪ ھُيا
جي ڊوڙندا
ھڪٻئي پٺيان
ٿي کيڏندا
کِلندا وتيا
سي راند کي
اڌ ۾ ڇڏي
ڪاڏي ويا؟
ھي شھر جو
مون لئه رڳو
ڀِتيون نه ھو
چؤسول ۽
گهٽيون نه ھو!
ھي شھر جو
مون لئه رڳو
ڌرتي نه ھو
پر چنڊ ھو
تارا ھُيو
سورج ھُيو
اُن شھر ۾
مان ڌارِيو
مان اجنبي
مان اوڦٽو!