شاعري

ھوا جي سامھون

ھي ڪتاب نامياري شاعر امداد حسينيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آھي. سحر امداد لکي ٿي:
”مان امداد کي امداد سان ئي ڀيٽيندس، امداد جي شاعري جا گوناگون ۽ ڪڏھن ڇرڪائيندڙ ۽ انوکا موضوع، ھن جي شاعري جو سھڻو سٽاءَ، ھن جو الڳ ۽ نرالو اسٽائيل، ھن جو بيحد منفرد ۽ جاندار ڊڪشن (Diction) ھن جي شاعريءَ جي نغمگي ۽ اھنگ، ھن جي شاعري جو لوچ ۽ رس، ھن جي شاعريءَ ۾ موجود رومانويت جو رنگ، ھن جي شاعريءَ ۾ موجود آفاقيت جو رنگ، صرف امداد جو ئي، صرف امداد وٽ ئي آھي. امداد حسينيءَ جي شاعري جو يڪتا رنگ نه ھن کان اڳ ۾ ڪنھن جو ھو، نه ھن وقت ڪنھن جو آھي، نه ئي شايد ھن کان پوءِ ڪنھن وٽ ھوندو. بحيثيت شاعر امداد ايڏو ته ڳوڙھو ۽ گهڻ رُخو آھي: جو اسين ھن کي پنھنجي آساني خاطر ڪنھن ”فارمولي“ ۾ قيد نٿا ڪري سگهون.“
Title Cover of book ھوا جي سامھون

جاڙيون قبرون

جاڙيون قبرون
(علامه آءِ آءِ قاضي جي ورسيءَ تي)

(1)
آفيس کان اوھان جي
سَڏَ پنڌ تي جو آھي
قاضيءَ ۽ ايلسا جو
سو مقبرو ڏٺو ٿَهَ!

ھيڏا پگھار رُتبا
جي ماڻيو اوھين پيا
جا ليءِ اوھين ڪريو پيا
ھي ٺَٺَ ھيءُ ٺانگر
اُن جي ڪري ئي آھن
سو شخص سچ پڇو جي
ڏاتار ھو اوھان لئه
جو شخص روشنيءَ جو
مينار ھو اسان لئه
اُن جي مزار تي اڄ
ڪو بلب نآھه روشن
اُس ۾ سڙي سُڪي وئي
جيڪا ڇٻر لڳي ھئي
پاڻيءَ جي لاءِ لُڇندي
ڪومائجي ڇڻي ويا
گُلڙا ڪڏھن لڳا جي
ڏانڊيون کتل زمين ۾
تن جون ھُيون ائين ڄڻ
ڳاٽن بنا ھُجن ڌَڙَ
ڪفنائجڻ بنان ئي
دفنائجڻ بنان ئي
اُڀ ڏي اُڀا رھن ٿا

جهولا لُڪون لڳن ٿيون
ڏانڊيون ڀڄن ڀُرن ٿيون!

(2)
ھيڏي عظيم پيءُ جا
روحاني پُٽَ نڪتا
ڪيڏا وڏا . . . حلالي
پر ھن عظيم پيءُ جا
روحاني پُٽَ ڪنھن پر
وارث ته ڪونه آھن

جي سنڌ جا نه آھن
جي سنڌ لئه نه آھن
بي ڏوھ بي گُنھه ئي
سنڌي جڏھن ڪُٺا پئي
سنڌي شھيد ٿيا پئي
ڦاھيءَ تي لڙڪيا پئي
سوريءَ تي سيج ڀانئي
ٽانڊن تي ٽِچڪيا پئي
روحاني پُٽ تڏھن ڀي
چَپ تي چُنو لڳائي
بيٺا رھيان پٿر جان!

تِن جو نه تَنَ تڙپيو
تِن جو نه ھانءُ ڦٿڪيو
ڪُونڌر ڪُسي ويا ته به
تِن جو نه رُوح ڪُسڪيو
ڪنھن ماٺ ۾ مُٺا پئي
پاڻيءَ بنان اکين مان
ڳوڙھا ڀلا وھن ڪئن!

ھي نظرئي ضرورت
جا پوئلڳ منافق
ھٿ ٺوڪيا مفڪر
ھر دور جا چنيسر
ايجنٽ دشمنن جا
غدار ھي وطن جا
ھيڏي عظيم پيءُ جا
پُٽ ڪيئن ٿي سگهن ٿا!

اُن جا ته وارث آھن
سنڌي سپوت سارا
سنڌڙيءَ جي آسمان جا
ھي سجَ، چنڊ، تارا
ھن درسگآھه ۾ ئي
آھن پڙھيا ڪڙھيا جي
جي سنڌ جي حقن لئه
ھر سطح تي سدائين
وڙھندا رھيا وطن لئه
اتھاس کي پني تي
لکندا رھيا قلم سان
۽ علم جي عَلَمَ سان
وڌندا وڃن ٿا اڳتي
اڳتي اڃا به اڳتي
تن جو نه پنڌ کُٽڻو
پٺتي قدم نه ھٽڻو

دودا دلير جوڌا
ھيروز مارچ جا ھي
دشمن ائين لتاڙن
ڳاھن تي جيئن ڳوڌا

ٺوڙھيءَ جا سورما ھي
جي لوھ جي لڱن سان
گولين جي لاءِ سينا
تاڻيو وتن اَڻھئي کان
سوري جي لاءِ سِر کي
کڻيو گُھمن تِريءَ تي
ھٿ ھٿڪڙول جن کي
پيرن ۾ ٻيڙين جي
جھنڪار جا اچي ٿي
ڪيڏي نه آ سُريلي!

ايندا اڃا پڙھڻ جي
سڀ نسل تنھنجا منھنجا
جيڪي ڄَميا ۽ ڄمندا
اِن رآھه تي ئي رَمندا
ھوشوءَ جي ھوڏ وارا
ھيمونءَ جي لوڏ وارا
دولھه جي ڌاڪَ وارا
حيدر جي ھاڪَ وارا
بختاوَرُون ۽ ڀاڳھيون

اختر، رياض جھڙيون
سي ھن عظيم پيءُ جو
اولاد ئي ته آھن
پرنير اھي ئي آھن
وارث اھي ئي آھن

(3)
ويران مقبري ڏي
آسائتن اکين سان
آئون جڏھن ڏسان ٿو
تنھن مھل سوچيان ٿو
اِن مقبري جي چئني
پاسن ۽ سامھون کان
اسٽيج اوپن ايئر
آڊيٽوريم ھجي ڪو
يا اھڙو ڪو ميوزيم
قاضيءَ ۽ ايلسا جا
سڀ يادگار جنھن ۾
فوٽو گراف، پُستڪ
ايلسا جي چترڪاري
رکجن سڀئي سنڀالي
شاگرد توڙي ٽيچر
فنڪار اديب شاعر
جُنبي وڃن، ڪٿي ڪا
محفل مشاعري جي
بحث ۽ مباحثا ڪٿ
ڪٿ راڳ جون رھاڻيون
ڪٿ مختصر ڪھاڻيون
آکاڻيون، ڪٿائون
نڙَ بيت جون صدائون
“دودي جو موت” جھڙا
ناٽڪ ڪٿي نمائش
ڪاشيءَ جنڊيءَ رلين جي
سگهڙن جو ڪٿ ڪچھريون
“مخدوم“ساڻ مجلس
“شمشير” ساڻ شامون
“تنوير” سان راتيون
مڃتا “سراج” جي ڪٿ
“مشتاق” ساڻ محفل
“جويي ” جو ليڪچر ڪٿ
گڏجاڻي ڪٿ “علي”سان
“ماڻڪ” جو ڪٿ جنم – ڏڻ
“مرزا قليچ بيگ” ۽
“سانگي” جون يادگيريون
“ساميءَ” “سچل” جا نعرا
ڪٿ “شاھ” تي مقالا
ھر ھنڌ روح ريلا
ڪٿ ٻارڙن جا ميلا

(4)
ھٿرادو مسئلن مان
فرصت ڪڏھن ملي وڃي
آفيس مان به نڪرو
سڏ پنڌ مقبري ڏي
مارننگ واڪ ڄاڻي
ايوننگ واڪ سمجهي
(جو صحت لئه چڱو ٿوَ!
اي سيءَ منجهان اي صاحب
ڪجهه دير لاءِ نڪري
تازي ھوا به کائو!)
ڪجهه پيرڙا ڀريو جي
بس ايترو ڪريو جي
جنھن شخص نور جي نئن
ھر روح ۾ وھائي
اُن شخص جي قبر تي
ٺِڪر جو ھڪ ڏيو ئي
روشن کڻي ڪريو جي
(ڏيئو ته آ علامت
اوندھ ۾ روشنيءَ جي
اُن روشنيءَ منجهان ئي
ٻي روشني ڦٽي ٿي
ايئن رات اَکُٽ کُٽي ٿي
استادو! عالمو، اي
دانشورو اوھان کي
پڪ سُڌِ ٻُڌِ ھوندي
گياني آھيو وگياني
ھڪ لاٽ مان ٻري ٿي
ٻي لاٽ، ٻاٽ جنھن سان
پاسا ڪُنڊون ٿي تاڙي

فاضل محققو، اي
اسڪالرو اوھان کي
پڪ سُڌِ ٻُڌِ ھوندي
اوندآھه جھل آھي
۽ علم روشني آ
ڏيئو ته صرف آھي
اھڃاڻ ھڪ علامت!)

ھر سال ھڪ ڀيرو
ورسيءَ جي موقعي تي
(ڀلجي ۽ سُلجي ڪڏھين
ڪو برٿ ڊي ملھايَوَ!)
چادر گُلن جي چاڙھڻ
جي لاءِ ۽ دعا لاءِ
ٿا ھٿ کڄن اوھان جا
اي مھربان سائين
جيڪر مَٺو نه ڀانيو
پنھنجي انھن ھٿن سان
نلڪو کڻي جي کوليو
تان ھٿ اھي اوھان جا
ڏُکندا ته ڪونه سائين!

آفيس کان اوھان جي
سڏ پنڌ تي جو آھي
قاضيءَ ۽ ايلسا جو
سو مقبرو ڏٺو ٿَوَ!