حيدرآباد
جڏھن سنڌي مُئا پئي حيدرآباد!
ڪئين ڪونڌر ڪُٺا پئي حيدرآباد!
دڪان ۽ گهر لُٽيا پئي حيدرآباد!
تڏھن توکي به ڪجهه آيو ته ھو ياد!
گهٽين ۾ لاش گهوٽن جا پيا ھا حيدرآباد!
اُجھاڻل ھا، جي ڏيھن جا ڏِيا ھا حيدرآباد!
اُھي تنھنجي مٿان صدقي ٿيا ھا حيدرآباد!
تڏھن توکي به ڪجهه آيو ته ھو ياد!
مُڇن جي مس ھئي ساول انھن کي حيدرآباد!
اڃا ڪو گيت چنبڙيل ھو چپن کي حيدرآباد!
ڏني تو جوٽَ ھئي جن جي مٿي کي حيدرآباد!
تڏھن توکي به ڪجهه آيو ته ھو ياد!
اسان جي مائُرن ۽ ڀينرن جا ٿَڻ ڪَپيل ھا حيدرآباد!
ڊرل، چاقن، چڪن جا گهاوَ ڇاتين تي ڇَپيل ھا حيدرآباد!
۽ تن جا ٻارڙا معصوم ، نيزن تي جَهپيل ھا حيدرآباد!
تڏھن توکي به ڪجهه آيو ته ھو ياد!