ليک لکن ٿا ماڻھو
ايئرڪنڊيشنڊ بيڊ روم ۾، لُڇن پُڇن ٿا ماڻھو
فٽ پاٿن تي ڪيڏي سُک سان، سُمھي پون ٿا ماڻھو
نيڻ نماڻا کڻيو نھاريان، جڏھين جاڏي ڪاڏي
منھنجي من ۾ ڪنڊي وانگي، چُڀي وڃن ٿا ماڻھو
نظم چوڻ سان پيٽ نه ڀرجي، تَن ڍڪي نه ڪھاڻي
حيرت آھي پوءِ به ھتڙي، ليکَ لِکن ٿا ماڻھو
اسين ته تنھنجي چانئُٺ تائين، پھچي ڪونه سگهياسين
ھونئن پھچڻ تي ته چنڊ تائين، وڃي رَسن ٿا ماڻھو
شھر سمورا خالي ٿي ويا، ڀڙ ڀانگ ڳوٺ ٿي ويا
راڪاسن جو روپ مٽائي، اِجھو اچن ٿا ماڻھو